ผมสับสนเล็กน้อย แต่รสสัมผัสบนริมฝีปากผมช่างหอมหวาน จริงใจ และหนักแน่น จนผมเผลอหลับตาเพื่อสุนทรีไปกับริมฝีปากของคุณ

     มือซ้ายใหญ่หนาของคุณประคองใบหน้าของผมอย่างนุ่มนวล และทะนุถนอม นั่นเพราะคุณระวังว่าหากคุณออกแรงมากเกินไปผมจะแตกหักเป็นเสี่ยงๆ

     ใช่แล้ว จิตใจของผมร้าวเหมือนกับรอยปริบนแก้วราคาถูก

     ทำไมถึงเปรียบจิตใจของผมเหมือนแก้วราคาถูกน่ะหรอ? นั่นก็เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นค่ามันจนผมเริ่มเข้าใจว่าจิตใจของคนเราบางครั้งก็มีราคาแพงราวกับแก้วเจียระไนจากเมืองนอก แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีราคาเท่ากับแก้วที่ผลิตขึ้นมาลวกๆ ไร้ราคา ซึ่งดูเหมือนผมจะเป็นกรณีหลัง

     เขาผละตัวออกมา ก่อนจะขอโทษผม

     ไม่เป็นไร บรรยากาศแบบนี้ อารมณ์จะพาไปก็ไม่แปลก

     ผมยิ้ม ผิดเองที่ผมเข้ามาในห้องของเขา

     ไม่แปลกที่ผมจะทำตัวเหลวแหลกขนาดนี้ เพราะนี่ไม่ใช่จุมพิตแรกของผม นอกจากนี้เรื่องอื่นๆก็ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับผมแล้ว อีกอย่าง ด้วยเพศสภาพของผม ความสัมพันธ์แบบจริงจังมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆขนาดนั้น หรือผมอาจจะโชคร้ายเรื่องพวกนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้

     เมื่อเห็นผมนิ่งงันไป อีกฝ่ายจึงเอ่ยขึ้น

     "คุณเป็นแฟนกับผมไหม"

     "ห้ะ?"

     ผมขมวดคิ้วสงสัย ผมนึกว่าคุณจะชอบผู้หญิงเสียอีก

     เกิดความเงียบขึ้นระหว่างผมกับคุณ

     "จะดีหรอครับ" ผมพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบนั่นลง บรรยากาศในห้องตอนนี้สลัวๆทำให้ผมเห็นอะไรไม่ชัดเท่าที่ควร แต่ที่แน่ๆเเววตาที่หนักแน่นและจริงจังของคุณทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย

     "ครับ" คุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับผ่านการคิดไตร่ตรองมาหลายต่อหลายครั้ง

     แต่ทุกคนก็เป็นแบบนี้แหล่ะ

     ภาพคนรักเก่าของผมถูกฉายขึ้นมาในความคิด

     แม้แววตาที่จริงจังของคุณ ก็ไม่สามารถลบล้างแผลในใจได้งั้นหรือ... การกระทำที่จริงจังของคุณบางทีไม่ได้ผ่านกำแพงหนาเข้ามาได้เลย...

     ผมฝืนยิ้ม

     "ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ชอบผมจริงๆหรอก มันเป็นเพียงอารมณ์หวั่นไหวชั่ววูบ" ผมยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียง พร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายข้าง

     "ที่ทำมาทั้งหมดไม่มีความหมายเลยหรอ?"

     ผมชะงัก

     มีสิ

     คุณดีกับผมมากๆ

     ว่าแล้วผมก็รู้สึกถึงขอบตาร้อนผ่าว

     คุณดีกับผมจนเกินไป ดีจนคนสกปรกอย่างผมไม่สมควรได้รับด้วยซ้ำ ทั้งการกระทำ ความห่วงใย ความรักที่คุณมีให้

     คนอย่างผมไม่สมควรได้รับแม้กระทั่งความรัก

     "ขอโทษนะครับ"

     ผมหันหลังให้คุณ

     รู้ไหมว่าผมพยายามแค่ไหนเพื่อไม่ให้คุณเห็นร่างกายที่สั่นเทิ้มของผม

     คุณเงียบไปสักพัก ผมจึงถือโอกาสเปิดประตูไม้เก่าๆ แล้วเดินจากไปจากห้องขนาดรูหนูที่มีอุณหภูมิ 24 องศา พร้อมกับน้ำตาที่ผมหลั่งเพื่อคุณ เขาคนนั้น และความโง่เขลาของตัวผมเอง