“พี่อย่าเอามือสกปรกๆของพี่มาจับผมนะ!”

            มยองโฮเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อเหลือบเห็นมืออันสั่นเทาของจุนฮวีกำลังเข้ามาใกล้เขาไม่อยากให้ใครมาเจอเขาสภาพนี้หรอก โดยเฉพาะคนที่ทำเรื่องแย่ๆแบบนั้นกับเขา

            “พี่ขอโทษ มยองโฮ”

            จุนฮวีพึมพำพร้อมกับทรุดลงนั่งขาของเขาอ่อนไปเสียซะหมด อีกทั้งใบหน้าได้รูปยังเต็มไปด้วยรอยแผลและเลือดที่ซึมออกมาจากเสื้อผ้าสีอ่อนเขาโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่โดนบอดี้การ์ดของมยองโฮยำตายคาห้อง

            ทั้งที่มยองโฮรู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจแต่ทว่า ปากของเขากลับแข็งจนพูดไม่ออก เมื่อเห็นคนรักของเขาเจ็บตัว

            “พี่อาจจะแย่จริง แต่ว่า…”

            “พี่จะบอกว่าเขามอมเหล้าพี่?พิ้งกี้ไม่ใช่คนอย่างงั้น ถ้าพี่รู้”

            คนป่วยเอ่ยเสียงห้วนพร้อมกับชายตามองอีกฝ่ายสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังถูกปิดมิดชิดโดยเจ้าของของมัน

            “คนสองหน้า”

            เสียงเบาๆจากชายหนุ่มที่แทบยืนไม่ได้เพียงแต่มันชัดในสายตามยองโฮ เขาหลับตาลง ขณะที่พยายามสะกดอารมณ์ของตัวเอง

            “ถ้าพี่จะมาพูดแค่นี้ ก็กลับไปเถอะ”

            ถึงปากจะไล่ แต่กลับส่งข้อความไปหาบอดี้การ์ดให้พาอีกฝ่ายไปทำแผลพร้อมเช็คร่างกายมยองโฮเชิดหน้ามองออกไปที่หน้าต่างเพื่อซ่อนความเจ็บปวดในดวงตาคู่สวย

            “พี่ขอโทษ”

            น้ำเสียงเศร้าที่เจื่อนปนไปด้วยความรู้สึกผิดมันประเดประดังเสียจนเกือบเผลอเรียกอีกฝ่ายกลับมา

            และเสียงประตูห้องที่ถูกปิดลงก็เปรียบเสมือนประตูหัวใจที่ถูกปิดโดยเจ้าของของมัน