ตึก ตึก ตึก

            เสียงลงส้นของรองเท้านักเรียนชายที่ดังไปรอบๆชายหนุ่มสองคนที่แบกกระเป๋าใส่เครื่องดนตรีต่างจับมือวิ่งข้ามตึกกันมา

            อีกกี่ไม่นาทีก็จะถึงเวลาสำคัญที่พวกเขาต้องออกแสดงกับเมมเบอร์เสียแล้ว  หนึ่งในเมมเบอร์ที่อายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปีดันโชคดีที่เรียนคราสใกล้ๆกันจึงไม่ค่อยมีปัญหามากนัก

            เจมองหน้ายองเคพร้อมกับหยุดหายใจเมื่อถึงลานของผู้ชมโชคดีที่ตอนนี้เหลือเวลาอีกราวๆยี่สิบห้านาทีถึงจะเปิดให้เข้าชม ซึ่งมันมากพอที่จะเช็คกีตาร์และเบสของพวกเขาทั้งสอง

            ผู้ชมค่อยๆทยอยกันเข้ามาพวกเขาต่างหลั่งไหลกันเข้ามาจับจองที่นั่งจนชายหนุ่มทั้งห้าที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านเริ่มหลุดยิ้มออกมา

            และเมื่อเวลาพักหมดลง เสียงเพลงก็ดังขึ้นมันก็เป็นเวลาของพวกเขาที่จะแสดงในฐานะนักดนตรีซะแล้วสิ!

            หลังจบการแสดงเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงสองทุ่ม เจที่ขี้เกียจกลับห้องที่อยู่ไกลจึงขออาศัยชายคาของรุ่นน้องคนสนิทหน่อยเสียแล้ว

            ระหว่างทางกลับบ้านทุกอย่างก็เงียบสงบมีเพียงแค่แสงไฟที่ส่องสว่างเท่านั้นต่างคนต่างไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย

            “ฮยองเดี๋ยวผมขอแวะซื้ออะไรกินหน่อยนะ”

            ยองเคเอ่ยและเจก็พยักหน้าตอบเขายืนรออีกฝ่ายที่หน้ามินิมาร์ท แต่ทว่าสายตาของเขากลับไปสะดุดกับสิ่งบางอย่างในป่าข้างๆ

            ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ภาพของมันก็ยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆดาบที่ถูกเสียบทิ้งไว้ไร้เจ้าของทำให้บุคคลที่เพิ่งเดินเข้ามางุนงง ก็เพราะของอย่างว่ามันไม่น่าจะมีแล้วนะในสมัยนี้

            แต่ไม่ว่าเปล่าเขาค่อยๆชักดาบนั้นขึ้นมาดูและเมื่อเอาขึ้นมาได้แล้วเขาก็สังเกตเห็นปลายดาบที่มีเลือดติดอยู่มือที่กำลังจะเอื้อมไปลูบกับหยุดชะงัก

            ดาบที่ว่ากำลังขยับตัวออกจากมือเจและหลังจากนั้น

            ปัก!

            โลกทั้งใบก็ดับมืดไป