“เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วนะคะ ยูอาซัง”

            “ไม่คิดจะไปตรวจมีมี่ซังด้วยตัวเองเหรอคะ”

            พยาบาลสาวเอ่ยถามผู้อำนวยการที่ได้ชื่อว่าเป็นแพทย์หญิงที่แข็งแกร่งนับตั้งแต่แฟนสาวของเธอเข้าโรงพยาบาลมา เธอก็ไม่เคยเข้าไปหาเธอในฐานะแพทย์เลยซักครั้ง

            “ฉันก็อยากเข้าไปทำหน้าที่เหมือนกัน ซึงฮีแต่ฉันทำไม่ได้”

            “แค่เห็นหน้าเข้าจิตใจของฉันก็แทบแตกสลาย”

            ยูอาตอบพลันหลับตาลงเพื่อข่มความเจ็บปวดในจิตใจที่กำลังเข้าโจมตีเธออย่างหนักเธอรู้ดีมาเสมอว่าแพทย์ที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลนี้ก็คือเธอ แต่เธอก็ได้แต่ยืนมองเขาอยู่ห่างๆก็เท่านั้น

            “แต่ว่า..”

            “มีมี่ซังน่ะเขารอยูอาซังอยู่เสมอนะคะ”

            “ฉันเห็นเขามักมองไปที่ประตูบ่อยๆด้วยความสงสัยฉันเลยถามไปว่า..”

          “มีมี่ซังมองอะไรอยู่เหรอคะ”

          ซึงฮีถามขณะที่กำลังจัดอาหารวางให้คิมมิฮยอนหรือมีมี่ที่เอาแต่มองไปที่ประตูและไม่สนใจเธอที่กำลังจัดเตรียมอาหารให้เลยแม้แต่น้อย

          “รอ..”

          “…ยูอาน่ะ” 

            “เขาน่ะรอยูอาซังไปเยี่ยมอยู่เสมอเลยนะคะ”

          ซึงฮีเอ่ยด้วยร้อยยิ้มเศร้าพร้อมกับเปิดประตูออกไปจากห้องผู้อำนวยการเธอปล่อยให้ผู้อำนวยการสาวอยู่คนเดียว

            และเมื่อซึงฮีออกไปใบหน้าสวยที่นิ่งขรึมก็เปลี่ยนสีหน้าฉับพลันใบหน้าได้รูปนั้นเม้มปากพลางกลั้นสะอื้นอย่างเจ็บปวดเธอปิดหน้าเพื่อป้องกันสายตาที่มองเข้ามาแล้วพบกับใบหน้าอันบูดเบี้ยวของเธอ

            สำหรับเธอ…

…ความรักคือยาพิษจริงๆแหละ