ซงมินโฮ พนักงานขายโดนัทกะกลางคืน ที่ตอนนี้กำลังพยายามขายโดนัทล็อตสุดท้ายให้หมดภายในเที่ยงคืนนี้ จะได้กลับบ้านไปนอนไวๆ ไม่ต้องมานั่งเช็คสต๊อกแล้วเอาโดนัทพวกนี้ไปทิ้งตามนโยบายของร้านให้เสียเวลากลับบ้าน

      อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะขายให้หมดภายในเที่ยงคืนนี้   ก็ดูเจ้าพวกมนุษย์เที่ยวกลางคืนพวกนี้สิ ไม่รู้จะกินอะไรก็มาสั่งโดนัทเลิฟเว่อร์กินทั้งนั้น คนส่วนใหญ่ที่เจอตอนกลางคืนก็จะวนแต่วัยรุ่นขี้เมา กับพนักงานออฟฟิศทำโอทีแล้วหิว

      

      ที่จริงแล้วโดนัทร้านที่ทำอยู่รสชาติก็งั้นๆ ที่ขายดีเพราะขายในย่านเล็กๆ ร้านอาหารไม่ค่อยมี แถมเปิดตั้งแต่หกโมงเช้ายันเที่ยงคืนอีกต่างหาก

      ใครมันช่างคิดวะ 

      23.50 น.

      อ่า... อีกสิบนาทีซงมินโฮจะได้กลับบ้านไปนอนเล่นกับแมวแล้ว

      "นี่"

      

      ระหว่างที่มินโฮกำลังนั่งก้มๆเงยๆนับจำนวณโดนัทที่เหลืออยู่ใต้เค้าท์เตอร์อยู่นั้น ก็มีเสียงเรียกออกมาทางตู้กระจก

      

      "ครับ"

      

     ทันทีที่มินโฮเงยหน้าขึ้นมา สายตาก็ต้องหยุดชะงักไป

     

     นะ... นะ..น่ารักอะ 

     ร่างโปร่งผิวขาว ตัวบาง ใส่เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายตัวหนังสือ Quote พังค์ๆ ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักลดลงไปเลย มือขวาจับสายสะพายกีต้าร์มือซ้ายยืนจิ้มๆอยู่ตรงหน้ากระจกราวกับว่ามันมีระบบสัมผัสได้ยังไงอย่างงั้น

    

    "โดนัทเหลือแค่นี้เองเหรอ" 

     

     คุณลูกค้าหน้าหวานกำลังทำหน้าหงุดหงิดเหมือนเด็กงอแงเมื่อค้นพบว่าไม่มีโดนัทหน้าที่ชอบเหลืออยู่แล้ว

     "คะ..ครับ พอดีว่าร้านใกล้จะปิดแล้วเลยเหลืออยู่เท่านี้"

    

     "แม่งเอ้ย บอกแล้วอย่ามาเล่นดนตรีแถวนี้ มันไม่มีไรกินตอนเลิก"

     

     คุยกับใครวะ     

     "แถวนี้ก็ไม่มีอะไรกินจริงๆแหละครับ แหะๆ" มินโฮยิ้มแห้งๆ พลางเกาหัวแกรกๆ ถือว่าชวนลูกค้าคุยแล้วกัน

    

     เจ้าคนโมโหหิวหันมาทำตาขวางใส่หนึ่งที อ่านสายตาแปลออกมาได้ทันทีว่า 'ไม่ได้คุยกับมึงจ้า พนักงานขี้เจ๋อ'  พร้อมกับกดโทรศัพท์ยิกๆ 

     "แถวนี้มีร้านอาหารเปิดตอนเที่ยงคืนบ้างปะ เอาที่กินอิ่มๆได้ ไม่ใช่ร้านเหล้า" 

     ที่กดๆนี่คงหาร้านอาหารสินะ

     "จริงๆก็มีแหละครับที่เปิดถึงเที่ยงคืน แต่ส่วนใหญ่ปิดรับออเดอร์ตอนห้าทุ่มทั้งนั้น" 

     

     ร้านอาหารแถวนี้มีเปิดเที่ยงคืนก็จริง แต่คุณเขาดันมาตอนเที่ยงคืนแบบนี้ใครเค้าจะมานั่งทำให้กินล่ะคร้าบ ไม่ใช่ข้าวต้มโต้รุ่ง

     " หิวจะแย่อยู่แล้วให้ตายเถอะ" 

     "รับโดนัทร้านเราไปทานไหมครับ ก็อยู่ท้องเหมือนกันนะ" มินโฮกำลังโน้มน้าวให้คุณลูกค้าขี้วีนซื้อๆโดนัทไปซะที จะได้เลิกบ่นหิว แล้วเค้าก็จะได้ปิดร้านกลับบ้านซะที

    

     แต่ถ้าลูกค้าน่ารักขนาดนี้อยู่ต่ออีกนิดก็คุ้มอยู่

     "ไม่เอาอะ ไม่กินถั่ว" ว่าพลางวางกีต้าร์ละนั่งลงกับที่นั่งทานโดนัท 

     "คุณลูกค้าแพ้ถั่วเหรอครับ" 

 

     กูจะถามทำไมวะเนี่ย

     “ไม่ได้แพ้ แค่ไม่กิน ไม่ชอบ”

       

      มินโฮเหลือบหันไปมองโดนัทที่วางเหลืออยู่บนชั้น 

      อ่า เหลือแต่หน้าที่มีแต่ถั่วจริงด้วย

      “ถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องขออภัยคุณลู-“

       

      “เอาออกให้หน่อย”

 

      “อะไรนะครับ” มินโฮทำหน้างง ตะกี้เค้าพูดอะไรของเค้าวะ เอาอ่งเอาออก 

       “เอาถั่วออกให้หน่อย จะให้ซื้ออะ เอาถั่วออกให้ก่อน” คนตัวขาวว่าพลางกดมือถือ ครั้งนี้ไม่น่าจะหาร้านแล้วล่ะ น่าจะเล่นเกม

         เดี๋ยวนะ มีงี้ด้วยเหรอวะ...

         “อ่า ครับๆ เดี๋ยวคุณลูกค้ารอสักครู่นะครับจะไปเอาออกให้”  

          มินโฮตั้งหน้าตั้งตาเอาไม้จิ้มโดนัทเขี่ยถั่วทุกเม็ดออกจากหน้าแต่ละหน้า หวังว่าคุณลูกค้าตัวยุ่งจะได้ไม่บ่นว่ายังมีถั่วอยู่ เดี๋ยวไปรายงานผู้จัดการร้านล่ะเรื่องใหญ่ 

           ไม่เลือกงานไม่ยากจนที่แท้ทรู 

           “ จะเสร็จแล้วครับคุณลูกค้า” มินโฮป้องปากตะโกนมาจากหน้าเค้าท์เตอร์ โอย มีเร่งด้วย

             ในที่สุดก็เขี่ยถั่วออกจากหน้าโดนัททั้งหมดได้ มินโฮจึงเอาใส่ไมโครเวฟ และนำใส่จานเสิร์ฟไปให้คุณลูกค้าตัวยุ่งที่ดูรู้ว่ากำลังเล่นเกมอยู่แน่นอน จับโทรศัพท์แน่นเสียขนาดนั้น 

              

              “เสร็จแล้วครับคุณลูกค้า” วางโดนัทบนโต๊ะพร้อมมีดและส้อมพร้อมรับประทาน 

               เอาล่ะ คราวนี้จะได้กินกันซักที

                ในขณะที่มินโฮเอามือปัดผ้ากันเปื้อน หันหลังกลับจะไปที่เค้าท์เตอร์ 

                 “จะไปไหนอะ”

                 “จะไปที่เค้าท์เตอร์ครับ”

                 “ป้อนหน่อยสิ” 

                  “ห๊ะ”  

                  มินโฮเผลอทำหน้าเหวอใส่อีกคน แต่คุณลูกค้าก็ไม่ได้สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมต่อไป

                  “ไม่เห็นเหรอว่าเล่นเกมอยู่ จะกินได้ไง”

                  “แต่ว่า...”

 

                  “อยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”

  

                  “รีบๆนั่งลงแล้วป้อนซักที หิว จะได้รีบกลับบ้านไง” 

                   จะบ้าตายแล้วโว้ยยยยย นี่มันอะไร ตั้งแต่เป็นพนักงานขายโดนัทมาสามเดือนไม่เคยเจอลูกค้าแปลกขนาดนี้มาก่อน

                  “ครับๆ”  มินโฮเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งข้างๆพร้อมหั่นโดนัทออกเป็นคำๆ ป้อนให้คุณลูกค้าทีละคำ 

                  “อัมแออะออน” 

                  “ห๊ะ อะไรนะครับ”

                  “นัมแอ อะ ออน”

                  “อะไรนะครับ ปิดแอร์จะนอน?” 

                  ฟังเสร็จคุณลูกค้าก็รีบเคี้ยวรีบกลืน พออ้าปากได้ก็โกยอากาศ 

                   “บอกว่า นัมแทฮยอน” 

                    “คนบ้าอะไรจะมานอนแถวนี้”

                    นั่นสิ คนบ้าอะไรมาให้พนักงานขายโดนัทนั่งป้อนโดนัทให้ตัวเองเพราะเล่นเกมอยู่

                   “ขอโทษทีครับ พอดีฟังไม่ชัด ว่าแต่ ชื่อคุณลูกค้าเหรอครับ”

 

                    “แถวนี้มีใครบ้างล่ะ คงไม่ใช่ชื่อนายหรอก”

                   

                   อะโห นี่ถ้าไม่เห็นว่าน่ารักนี่คงถีบซักทีละ น่าหมันไส้ชะมัดคนอะไร  

                   ว่าแต่ ชื่อเพราะจัง...

                    “ชื่อเพราะจังครับ”

                    “ขอบคุณ 

                    

                    ชื่อซงมินโฮก็ไม่เลวเหมือนกัน”

                    “เอ๊ะ รู้ชื่อผมได้ยังไง”

                    “ติดป้ายหราขนาดนี้ไม่รู้ก็โง่แล้ว”

       

                    มินโฮก้มมองป้ายชื่อเหล็กที่สลักว่าซงมินโฮ พนักงานประจำกะกลางคืน แทบไม่ได้สังเกตเท่าไหร่เพราะคิดมาตลอดว่าใครจะอยากรู้ชื่อพนักงานขายโดนัทกันล่ะ ไอป้ายนี่ก็เลยดูไร้ประโยชน์ในสายตามินโฮเหลือเกิน

  

                     “จริงด้วย ลืมไปเลยว่ามี”

   

                     “เดี๋ยวกลับละ” 

                     

                    ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มินโฮก็มาสังเกตได้ว่า ถึงจะดูตัวบาง เอาเข้าจริงแล้วก็สูงเกือบเท่าๆเค้าเลยนี่หว่า 

                     “คะ-ครับ” 

                     “อะนี่เงิน” 

                  

                     แทฮยอนยื่นแบงค์หมื่นวอนให้สองใบ 

                     “เดี๋ยวจะไปทอนตังค์ให้รอซักครู่นะครับ”

                     “ไม่ต้อง”

                      “ไม่ได้หรอกครับไม่ได้ ต้องทอนครับ”

                       “ที่ทอนนายก็เอาไป ถือว่าเป็นค่าเขี่ยถั่วกับนั่งป้อนฉันก็แล้วกัน” 

                       “คงรับไว้ไม่ได้-“ 

                      “ไม่งั้นจะคอมเพลนว่านายไม่ตามใจลูกค้า เอาแบบนั้นดีไหม”   แทฮยอนว่าพลางสะพายกีต้าร์ หมุนตัวมาหาทางมินโฮ

                      “งั้นจะให้รับไว้ก็ได้ครับ”

                      คนสวย นอกจากจะเป็นตัวยุ่งละยังเป็นคนขี้ฟ้องอีก ให้ตายเถอะ ทำไมคืนนี้ของมินโฮมันช่างน่าจดจำอะไรขนาดนี้ T_T

                      “ไปละ”

                      “ค-ครับ”

                      “ชอบกินหน้าช็อคโกแลตนะ” 

                      แทฮยอนที่อยู่ดีๆก็มาบอกว่าชอบกินหน้าอะไร เดินออกจากร้านไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของใครไม่รู้ไปเฉยเลย ปล่อยให้มินโฮยืนงงอยู่กลางร้าน

                      “วันอะไรวะเนี่ย” 

                       มินโฮเก็บร้าน ถอดผ้ากันเปื้อน ยูนิฟอร์มร้านพับใส่ล็อกเกอร์ เปลี่ยนเป็นแจ็กเก็ตสีดำตัวเดิมที่ใส่ขามา ระหว่างที่กำลังเก็บของอยู่นั้น อยู่ดีๆก็นึกถึงเจ้าลูกค้าตัวยุ่งเมื่อกี้

                      ไปแบบนี้แล้วจะมาอีกไหมนะ