แม่ง 2 ทุ่มครึ่งละ ทำไรดีวะ 

ตื่นมาก็เที่ยงละ กินข้าว เล่นเกม เน็ตฟลิก หมดเวลาละ 

ทำไมมันเปื่อยได้ขนาดนี้ ขี้เกียจสุด 

คนอ่านคงงง จะย้อนกลับไปปี 2019 ชีวิตกำลังเบิกบาน  

ชีวิตปี 4 แม่งก็ทำ suffer พอแล้วปะวะ ต้องมา เรียนออนไลน์ 

ตอนแรกมันก็สนุก ได้ลองอะไรใหม่ ยังไม่พอ 

เรียนจบแบบออนไลน์ งานก็ออนไลน์ฟอมโฮม ทำได้แปปนึง 

ภาวะเครียดจากการอยู่บ้าน 

exit จ่ะ 

ชีวิตหมุนด้วยเงินค่ะ ต้องไปต่อ next station เลยแม่ ปี 2020 มาแต่นายโควิดยังไม่ไป

 

พอได้งานใหม่ กลับไปอยู่ออฟฟิศ อินเลิฟมาก แฮปปี้มาก เจอผู้คน 

การถูกชนบนรถไฟฟ้าคือมิชชั่น (อย่าลืมใส่หน้ากาก+ล้างมือนะจ๊ะ) 

งานใหม่ก็ได้ไปนู่นนี่นั่นบ่อยยิ่งทำให้ชีวิตที่เคยsad กลับมาback to life 

บอกตัวเองตลอดว่า มึงคือ introvert มึงอย่า alert เกินมันไม่คูล 

แต่เอาจริง สถาการณ์แบบนี้ใครก็เป็นปะ เพื่อนที่มีแค่คนเดียวยังไม่เจอหน้ามันเลย เหงาสุดๆ

แฮปปี้อยู่ 3 เดือน ชีวิตพลิกผัน ไม่ fit in องค์กรเฉย กดออกไปสิคะ 

 

 

กลับมาอยู่บ้าน 

แม่ พ่อ 

กูเครียดกว่าเดิม 

เพื่อนชวนขายของออนไลน์ ผ่านไลฟ์เฟซบุ๊ค

อาการหนักเลย พูดคนเดียววันละ 8 ชั่วโมง 

เหงาน้อยลงมานิดนึง 

จนถึงวันนี้ถามตัวเองว่าเป้าหมายชีวิตคืออะไรวะ 

โลกาภิวัฒน์อะไรนักหนาวะ 

เหนื่อยจะวิ่งตามแล้วนะโว้ยมึง 

พรุ่งนี้จะมีเงินกินข้าวกี่พรุ่งนี้วะ 

ปรับตัวจนไม่รู้จะปรับตัวยังไงแล้วนะเว้ยแก ชั้นเหนื่อย ทำไมเพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวดด้วยวะ

ชั้นอยากพัก ชั้นเครียด ไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว พี่ตูนบอกว่าชีวิตมันยังมีพรุ่งนี้เสมอ แต่ถ้าพรุ่งนี้แม่งเหมือนเดิม ก็ไม่อยากมีมันแล้ว อยู่ได้ทุกวันนี้เพราะหมาเพราะแมว ถ้าไม่มีเราใครจะซื้อข้าวให้มันกิน ใครจะเล่นกับมัน ใครจะรักมันเท่าเรา ใครจะเปย์เงินเดือนทั้งหมดที่จะให้พ่อแม่ให้มันแทน ถ้าวันไหนที่ชั้นไม่อยู่แล้วแกก็ใจดีกับคนนั้นหน่อยนะ