หลังๆเวลารีวิวรู้สึกว่าตัวเองรีวิวสั้นกว่าที่เคยเป็นมาก อาจจะเพราะว่าอ่านหนังสือมาค่อนข้างเยอะแล้ว ไม่ได้ประทับใจหรือมีความเห็นอะไรง่ายๆขนาดนั้นอีก หลายเรื่องก็จะเป็นแค่ ก็อ่านได้เพลินๆดี แบบใช้ได้ ฆ่าเวลาได้อะไรแบบนี้

แต่เรื่องนี้คิดว่ารีวิวอาจจะยาวสักหน่อย แบบที่ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

คือเรื่องนี้เป็นเรื่องความรักศิษย์อาจารย์ (ซึ่งจริงๆเราก็ไม่ได้ติดตรงนี้มากนะ เราว่าความรักในเรื่องมันไม่ได้เกิดมาจากการ exploit ความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ของจางจิงมั่ว) แล้วก็ในชาติสุดท้ายซึ่งเป็นชาติหลักในนิยาย เริ่มต้นที่พระเอกอายุสี่ขวบ นายเอกอายุแปดเก้าร้อยปีแล้ว (ซึ่งจริงๆนานกว่านั้นอีกถ้านับปีทุกชาติของนายเอก) ถามว่า grooming แบบจางจิงมั่วกรูมลู่กุ่ยจิ้วมั้ย เราว่าใช่ แต่ไม่ใช่การกรูมเพื่อ sex ไม่ใช่การกรูมเพื่อมีเพศสัมพันธ์ แต่เป็นการกรูมแบบที่จะให้คนคนนี้สู้ตายถวายชีวิตในตัวเองในภายหลัง (การกรูมมิ่งไม่จำเป็นว่าต้องมีเป้าหมายเป็น sex เสมอไป) เราว่ามันเหมือนที่ลู่ซูพูด นายเอกเหมือนเลี้ยงหมูให้อ้วน หมูตัวนี้ก็คือพระเอก พอถึงเวลาแล้วก็เชือดทิ้ง แต่การเลี้ยงนี้ก็มีเหตุมีผล สมเหตุสมผลมากด้วย เราว่าการกระทำฝั่งนายเอกสมเหตุสมผลหมด ทั้งแบบตั้งใจเลี้ยงพระเอกมาแบบนี้ รู้สึกผิดก็จริงแต่ก็ยังตัดสินใจทำในตอนท้าย หาทางออกให้พระเอกในภายหลัง แล้วเราก็รู้สึกมาตลอดว่านายเอกแบบมีความทรมานมากจากการเกิดใหม่หลายชาติ จากชาติแรกคืออยากตายด้วยซ้ำ อยากหลุดพ้นจากเรื่องนี้แล้ว เราว่าความทรมานนี้มันทำให้นายเอกยอมลงเอยกับพระเอกในชาตินี้ด้วย แบบไม่อยากเกิดใหม่แล้ว อยากจะหยุดแล้วจริงๆ แล้วก็ค่อนข้างด้านชากับอะไรหลายๆอย่าง ขนาดเลิฟซีนหลายๆครั้งยังแบบเหมือนทำไปแบบแกนๆ ซึ่งเราว่าทางเลือกของนายเอกสมเหตุสมผลทั้งหมด ทั้งความสัมพันธ์กับพระเอก การตัดสินใจหลายๆอย่าง

ที่ไม่สมเหตุสมผลในความคิดเรา (แล้วก็ในความคิดพระเอกในภายหลังและลู่ซูด้วย) ก็คือเหตุผลที่พระเอกทำแบบนั้นกับนายเอกในชาติแรก แบบเหตุผลมันเบามากกกก ถ้าสมมติว่าให้พระเอกเป็นคนที่บ้านแตกสาแหรกขาด มีนายเอกเป็นแสงสว่างในชีวิต แล้วยันแตกขึ้นมาก็ว่าไปอย่าง อันนี้คือเติบโตมาก็ไม่ได้แย่อะไร แต่ดันยันแตกด้วยความฝันของตัวเองซะอย่างนั้น แล้วกระทำอย่างรุนแรงมาก คิดดูว่ารุนแรงขนาดนี้ ตอนนายเอกตาย นายเอกดีใจตายได้ซะทีอะ แอบอยากให้พระเอกรับรู้ความรู้สึกนี้ของนายเอกเหมือนกัน (หรือบางทีก็อาจจะรับรู้มั้ง)

ส่วนปมหลักแอบเดาได้ แล้วก็ด้วยเนื้อเรื่องมันทำให้ปมหลักจัดการง่ายมากไปเลย

ทุกเรื่องอาจจะต้องมีตัวประกอบโง่ ตัวประกอบโง่ในเรื่องนี้คือกงหวายอวี๋ ให้แบบคีพคาร์เสมอต้นเสมอปลาย เป็นตัวประกอบประเภทที่คนอ่านอยากจะยื่นมือเข้าไปบีบคอ ขนาดผ่านมาหลายปี ในชาติปัจจุบัน กงหวายอวี๋ก็ยังไม่สำนึกเลย เราว่าเวลาผ่านไป กงหวายอวี๋ก็คิดด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั่นแหละถูกแล้ว แม้ว่าจะผ่านเหตุการณ์วิกฤตล้างโลกนั่นมาก่อนแล้วต้องอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่ปัจจุบันก็ตาม

รวมๆเราว่าเป็นเรื่องที่ไม่หวานนะ 55555555 แอบคิดว่าขมปี๋เลย คือความสุขของนายเอกในตอนท้ายเป็นความสุขแบบสงบมั้ง แบบในที่สุดก็ไม่ต้องทุกข์ทรมานเวียนว่ายตายเกิดแล้ว พระเอกก็เสแสร้งทำเป็นความจำเสื่อมไปตลอดกาล นายเอกก็เสแสร้งทำเป็นว่าตัวเองไม่รู้ไม่สงสัยว่าพระเอกความจำกลับมาแล้ว

แล้วก็ตอนพิเศษ! โห คุณพี่ ตอนจิ้งจอกคือสั้นๆแต่จุกนะ ส่วนตอนกระเรียนเซียนคือเศร้ามากกกกกก พาน้องขึ้นสวรรค์ไปด้วยไม่ได้เหรออ หลังจากนั้นเขาคุนหลุนจะมีใครอีกล่ะ ฝาแฝดสกุลกงก็ไม่อยู่แล้ว นายเอกก็ไม่อยู่แล้ว ก็จะเหลือแต่กระเรียนเซียนน่ะเหรอ แล้วน้องเป็นคนที่ไม่เคยทำอะไรผิดเลย รักจางจิงมั่วแบบบริสุทธิ์ใจที่สุดในเรื่องแล้วมั้ง หวังดีกับนายเอกจากใจจริงๆที่สุดแล้ว แต่สุดท้ายต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแล้วตายจากไปเงียบๆ

ปล. ความส่วนตัวคือพระเอกสมควรโดน น้อยไปด้วยซ้ำ

E-BOOK