ขณะที่เราวิ่งไล่ตามแจ็ค เดอะ ริปเปอร์ เข้าไปในความมืดของตรอกแคบในย่านไวท์ชาเปล ข้าพเจ้าไม่อาจหยุดคิดถึงความประหลาดของสถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญอยู่ได้ เพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เรายังเดินอย่างสบายใจบนถนนเบเกอร์ แต่บัดนี้ เรากลับกำลังไล่ล่าฆาตกรต่อเนื่องที่โด่งดังที่สุดในประวัติศาสตร์ลอนดอน

โฮล์มนำหน้าข้าพเจ้า ร่างของเขาเคลื่อนไหวด้วยความคล่องแคล่วว่องไวอย่างน่าทึ่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังเงาร่างของแจ็คที่วิ่งอยู่เบื้องหน้า "วัตสัน!" เขาตะโกนโดยไม่หันมามอง "ระวังด้านซ้ายของนาย!"

ข้าพเจ้าหันไปทางซ้ายทันที เห็นเงาดำพุ่งเข้าใส่ ด้วยปฏิกิริยาอันว่องไว ข้าพเจ้าหลบหลีกได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนจะตระหนักว่านั่นเป็นหนึ่งในสมุนของแจ็ค

"โฮล์ม!" ข้าพเจ้าร้องเตือน "มันไม่ได้มาคนเดียว!"

โฮล์มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหยุดชะงักที่ทางแยกสามแพร่ง เขาหันมาหาข้าพเจ้า ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและท้าทาย "วัตสัน เราต้องแยกกัน นายไปทางขวา ฉันจะไปทางซ้าย ส่วนตรงกลางนั้น..." เขาชี้ไปยังทางเดินที่มืดมิดที่สุด "นั่นคือที่ที่แจ็คจะไป"

ข้าพเจ้าพยักหน้าเข้าใจ แม้จะรู้สึกไม่สบายใจที่ต้องแยกจากโฮล์มในสถานการณ์เช่นนี้ "ระวังตัวด้วย โฮล์ม" ข้าพเจ้ากล่าว ก่อนจะวิ่งไปตามทางที่ได้รับมอบหมาย

ขณะที่ข้าพเจ้าวิ่งไปตามตรอกทางขวา เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ข้าพเจ้าหันไปมอง เห็นชายร่างใหญ่สองคนกำลังไล่ตามมา ในมือถือมีดที่ส่องแสงวับวาวใต้แสงจันทร์

ข้าพเจ้าเร่งฝีเท้า หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัว ทันใดนั้น ข้าพเจ้าก็นึกถึงกลยุทธ์ที่โฮล์มเคยสอนไว้ ข้าพเจ้าหยิบกระบอกไม้ขึ้นมาจากพื้น และในจังหวะที่วิ่งผ่านระเบียงบ้านเก่าๆ ก็โยนมันเข้าไประหว่างซี่ลูกกรงเหล็ก

เสียงกระบอกไม้กระทบพื้นดังขึ้นในบ้านร้าง ทำให้ผู้ไล่ล่าชะลอฝีเท้าลงชั่วขณะ ข้าพเจ้าฉวยโอกาสนี้วิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆ ด้านข้าง ซ่อนตัวอยู่หลังถังขยะใบใหญ่

ขณะที่ข้าพเจ้านั่งหอบหายใจอยู่ในที่ซ่อน เสียงปืนดังขึ้นจากทางด้านซ้ายของทางแยก ใจข้าพเจ้าหายวาบด้วยความกังวล นั่นเป็นทิศทางที่โฮล์มมุ่งหน้าไป

"โฮล์ม..." ข้าพเจ้ากระซิบ หวังว่าเพื่อนรักของข้าพเจ้าจะปลอดภัย

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวก็ดังมาจากทิศทางตรงกลาง ทิศทางที่แจ็คหายไป ข้าพเจ้ารู้ทันทีว่าต้องรีบไปช่วยเหยื่อรายต่อไปของเขา แต่จะทำอย่างไรในเมื่อสมุนของแจ็คยังคงไล่ล่าข้าพเจ้าอยู่

ในชั่วขณะแห่งความลังเลนั้นเอง ข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคย และเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้น "วัตสัน! อยู่ไหน?"

"โฮล์ม!" ข้าพเจ้าร้องตอบ โผล่ออกมาจากที่ซ่อน "ฉันอยู่นี่!"

โฮล์มวิ่งมาหาข้าพเจ้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียดแต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น "ไม่มีเวลาแล้ว วัตสัน เราต้องไปช่วยเหยื่อรายต่อไปของแจ็ค!"

เราทั้งคู่วิ่งไปตามทิศทางของเสียงกรีดร้อง โดยไม่รู้เลยว่าเบื้องหน้านั้นมีอะไรรออยู่ แต่เรารู้แน่ชัดว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเผชิญหน้าครั้งประวัติศาสตร์ระหว่างเชอร์ล็อก โฮล์ม และแจ็ค เดอะ ริปเปอร์ ผู้ฆาตกรที่ลอนดอนหวาดกลัว

เสียงฝีเท้าของเราสะท้อนก้องในตรอกแคบขณะที่เราวิ่งไปตามทิศทางของเสียงกรีดร้อง หัวใจของข้าพเจ้าเต้นรัวด้วยความกังวลและตื่นเต้น โฮล์มนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจับจ้องไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น

"วัตสัน" โฮล์มกระซิบขณะที่เราชะลอฝีเท้าลง "เตรียมพร้อมไว้ เราไม่รู้ว่าจะเจออะไรข้างหน้า"

ข้าพเจ้าพยักหน้า กระชับปืนในมือให้แน่นขึ้น เราค่อยๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ระมัดระวังทุกย่างก้าว

ทันใดนั้น เราก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางแผ่วเบา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอันเยือกเย็นที่ทำให้ขนลุกซู่ โฮล์มชี้ไปที่ประตูบานหนึ่งซึ่งเปิดแง้มอยู่

เราสบตากันชั่วครู่ ก่อนที่โฮล์มจะพยักหน้าให้สัญญาณ ข้าพเจ้าเข้าใจทันที เราจะบุกเข้าไปพร้อมกัน

"หนึ่ง... สอง... สาม!" โฮล์มนับเบาๆ

เราพุ่งเข้าไปในห้องพร้อมกัน สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้ข้าพเจ้าแทบหยุดหายใจ แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ กำลังยืนอยู่เหนือร่างของหญิงสาวที่นอนสั่นเทาอยู่บนพื้น มีดในมือของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสด

"หยุดนะ แจ็ค!" โฮล์มตะโกน ปืนในมือเล็งตรงไปที่ฆาตกร

แจ็คหันมามองเรา รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฏบนใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้หมวก "อ๋อ นักสืบผู้ยิ่งใหญ่และเพื่อนคู่หูของเขา" เขาเอ่ยเสียงเยาะ "ข้าสงสัยว่าพวกท่านจะมาทันเวลาหรือไม่"

"ปล่อยเธอไป แจ็ค" โฮล์มกล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว "เกมจบแล้ว"

แจ็คหัวเราะเสียงดัง "เกมเพิ่งเริ่มต้น นายเชอร์ล็อก โฮล์ม" เขากล่าว ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เรา

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว โฮล์มปะทะกับแจ็คโดยตรง ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด ข้าพเจ้ารีบเข้าไปช่วยหญิงสาวที่บาดเจ็บ พาเธอออกมาจากวงต่อสู้

"วัตสัน! ระวัง!" เสียงโฮล์มดังขึ้น

ข้าพเจ้าหันไปเห็นสมุนของแจ็คสองคนวิ่งเข้ามาในห้อง ข้าพเจ้ายกปืนขึ้นเล็ง แต่พวกเขาเร็วเกินไป หนึ่งในนั้นตรงเข้ามาปะทะข้าพเจ้า ทำให้ปืนหลุดจากมือ

ขณะที่ข้าพเจ้าต่อสู้กับสมุนของแจ็ค ข้าพเจ้าเห็นโฮล์มและแจ็คยังคงเผชิญหน้ากันอย่างดุเดือด ทั้งคู่ต่างมีบาดแผลเล็กน้อย แต่ไม่มีใครยอมถอย

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ แจ็ค?" โฮล์มถามขณะหลบการโจมตีของแจ็ค "อะไรทำให้คุณกลายเป็นฆาตกร?"

แจ็คหัวเราะเสียงแหบ "โลกนี้เน่าเฟะ โฮล์ม" เขาตอบ "ข้าแค่ทำให้มันสะอาดขึ้น ทีละคน"

"ไม่มีใครมีสิทธิ์ตัดสินว่าใครควรมีชีวิตอยู่หรือตาย" โฮล์มตอบกลับ "แม้แต่คุณ แจ็ค"

ขณะนั้นเอง ข้าพเจ้าสามารถจัดการกับสมุนของแจ็คได้สำเร็จ ข้าพเจ้ารีบคว้าปืนที่ตกอยู่บนพื้น เล็งไปที่แจ็ค

"จบเกมแล้ว แจ็ค" ข้าพเจ้ากล่าว "ยอมแพ้ซะ"

แจ็คมองไปรอบๆ ตระหนักว่าถูกล้อมแล้ว เขายิ้มอย่างบิดเบี้ยว "อาจจะจบสำหรับคืนนี้ แต่เกมยังไม่จบหรอก" เขากล่าว ก่อนจะโยนระเบิดควันลงพื้น

ควันหนาทึบแผ่กระจายไปทั่วห้อง ข้าพเจ้าและโฮล์มไอโขลกๆ พยายามมองหาแจ็ค แต่เมื่อควันจางลง เขาก็หายไปแล้ว

โฮล์มเดินมาหาข้าพเจ้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียดแต่มีประกายในดวงตา "เขาหนีไปได้ วัตสัน" เขากล่าว "แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เราจะต้องหยุดเขาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องข้ามเวลาไปไกลแค่ไหนก็ตาม"

ข้าพเจ้าพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่เราได้ยินเสียงนกหวีดตำรวจดังมาแต่ไกล ข้าพเจ้ารู้ว่าการผจญภัยครั้งนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น และมันจะเป็นคดีที่ท้าทายที่สุดที่เราเคยเผชิญมา