5

ข้าพเจ้าปรารถนาต่อความรักออกเพียงชั่ววูบ เทียวละไม่กี่หน ครั้งเคยได้รับจากผู้เป็นพ่อและแม่ ย้ายทอดกลายเป็นภาพจำอยู่สองช่วงห่าง ช่วงแรก คือความเจ็บปวดจากอาการซ้นหักของข้อนิ้วครั้นวัยเยาว์ เพราะการเล่นแผลง ๆ ในสถานส่วนตัว ความรักของแม่คือการถามว่าได้มันมาจากไหน ส่วนความรักของพ่อคือการถามว่าเริ่มหายดีหรือยัง สัญชาตญาณความเป็นแม่จะคอยดักอยู่ที่ต้นทาง ส่วนความละอายต่อหน้าที่ของความเป็นพ่อจะหยุดรออยู่ที่ปลายทาง ระหว่างนั้นคือตัวตนของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าพยายามอย่างหนักกับการอดทนรอ และแปลงความเจ็บปวดออกเป็นตัวเลข ไล่หน่วยทีละน้อยเหมือนเด็กไม่รู้ความ เพื่อจำแนกลำดับอนันต์ออกเป็นจำนวนนับ ผละทิ้งเป็นช่วงห่างของลิ้นชักแห่งสูตรคูณจากการท่องตำรา ร่ำไป บางคราว ข้าพเจ้าก็พลั้งถึงพรสามข้อที่เพื่อนร่วมห้องสมัยเกรดแปดมักอ้าง ขณะไม่มั่นใจในสิ่งสัตย์จริงว่าพรที่ขอไป ใครกันจะบันดลมันให้ชีวิตเรา ยิ่งยวดผ่านปกรณัมซึ่งมักกล่าวถึงพร 3 ข้อ สิ่งวิเศษ 3 สิ่ง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ 3 อย่าง ตรีเอกภาพ สิ่งมีชีวิตดั้งเดิม 3 ตัว นอร์น 3 ตัว ทวีป 4 ทวีป ทิศทั้ง 4 บุตร 7 คน 7 วัน ใน 1 สัปดาห์ รุ้ง 7 สี 7 เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต พันธะสัญญาใหม่ โน้ตดนตรี ทั้ง 7 หนังสือปฐมกาล 7 วัน รวมไปถึง แมว 9 ชีวิต จิ้งจอก 9 หาง ธอร์ซึ่งถูกทำนายว่าจะต้องเดิน 9 ก้าว ก่อนจะเสียชีวิต และการบูชายัญ 9 หัว ไม่มีผู้ใดบอกแน่ชัดว่ากรอบกำหนดของเราเริ่มมาจากการที่เรารู้วิธีที่จะเรียนรู้ศาสตร์ตัวเลขเมื่อไหร่ ข้าพเจ้าเองเคยถูกผู้สอนบ่มเพาะมาว่าสิ่งรอบตัวคือการถูกเลข 9 เป็นฝ่ายกำหนด แม้เร้นไร้คำอธิบายใดช่วยกระจ่างเรื่องดังกล่าว ทว่า น้ำเสียงเอาจริงเอาจังกลับทะลวงอยู่ในโสตร่วมความเงียบงัน “เลข 9 เป็นตัวเลขที่มีพลังมากที่สุดในตำนาน” และ 3, 5, 7 ก็เป็นตัวแทนของพระผู้เป็นเจ้า ทั้งความเชื่อและความเคารพ เช่นว่าทุกสิ่งดำเนินไปตามพระประสงค์นั้น คือเรื่องที่ข้าพเจ้าหยั่งยากเกินจะทำความเข้าใจถ้วนทุกวันนี้

ข้าพเจ้าย่างฝีเท้าหยุดอยู่หน้าร้านจำหน่ายอุปกรณ์เครื่องสาย หน้ากระจกเผยอ้างเครื่องเชลโล ไวโอลิน วิโอลา แบนโจ ฮาร์ป หรืออีกบางจำพวกหน้าตาคลับคล้ายกันพอประมาณ ตามอย่างที่ข้าพเจ้าไม่รู้ความจะเรียก เป็นเพราะการไต่สวนสามหนจวนแดดเลือนคงไม่ชัดแจ้งตามควรเหนือกว่าคาดการณ์ เนื่องผู้ตายร้างราภรรยาร่วมปี ไร้บุตรสานพยาน มีเพียงคนงานจากหัวเมืองชนบทที่จับต้นชนปลายไม่มั่นคงพอจะอนุมานให้หมู่เหล่าในทีมข้าพเจ้ายอมหลวมตัวฟังดั่งใจ สิ่งทั้งมวลเหล่านั้นจึงรบกวนสมาธิของข้าพเจ้าอยู่ไม่น้อยแม้ควรเลิกคะนึง

ห้วงแห่งยุคเริ่มปฏิวัติทำให้เครื่องดนตรีหลายชนิดได้รับขอบเขตนั้นอย่างเห็นได้ชัด เหนือไปจากเปียโนที่ได้รับการปรับแก้และอบชุบสายโลหะจนเอี่ยมอ่อง แปลงเหลือเพียงโครงเหล็กมาดใหม่อย่างเท่าเทียม พอ ๆ กับมีการเพิ่มวาล์วให้แก่ทรัมเป็ตเพื่อประสิทธิภาพสูงกว่าเคย การปรับปรุงงานโลหะส่งผลให้ค่าความคาดเคลื่อนและอุปกรณ์โลหะของเครื่องดนตรีทองเหลืองทุกชนิดมีความเข้มงวดมากยิ่งขึ้น ข้าพเจ้าง่วนพยักปลายคางรับฟัง ขณะเจ้าของร้านเผยเล่าแนะนำตามความประสงค์ที่พอจะเห็นเม็ดเงินจากตัวข้าพเจ้า ยามบุรุษแปลกหน้าปรายหางตาสาดส่องทั่วบริเวณ ทว่า การปรากฏตัวของข้าพเจ้ากับการมีอยู่ของเขาช่างว่างเปล่าเกินจะพรรณนา

“คุณฟังฮันเดลด้วยไหมครับ” เขาสบโอกาสเสนอข้าพเจ้าตามแรงปรารถนาประสาคนค้าขาย ท่วงทำนองซิมโฟนีคลอแว่วผ่านเครื่องเสียงอวลบรรยากาศร้าน คงเพราะโค้ตตัวเขื่องที่ข้าพเจ้าเลือกสวมมิดบัง จึงไม่ทันให้ชายกลางคนผู้นี้จับสังเกตว่ามันคือชุดทำงานของเจ้าหน้าที่ซึ่งไม่ทันถอดพ้นจากเวลาลาดตระเวน

เนื่องจากการปฏิบัตินั้นถือเป็นคราวของฝ่ายอื่นเข้ามารับหน้าแทนชั่วคราว ข้าพเจ้าจึงสบโอกาส ล่วงมาที่นี่โดยแยกกับคู่หูตามคำกล่าวเฉกเดิมว่ามีนัด เพื่อนร่วมคมนาคมรายวันปราดเหลียวชั่วเดียว ก่อนปริถาม น้ำเสียงราบเรียบราวคุ้นชิน กระนั้น ยังพร่องเจตนาแง่ดีผ่านแววดวงเหมือนเคย “คุณหมอหรือ” ข้าพเจ้าครางตอบเบาบาง แล้วจึงแสร้งวกทวนปลายทางไม่กี่ไมล์ เพื่อเข้ามาตรวจดูความเป็นไปยังสถานที่นี้ ตามลำดับพลการของข้าพเจ้า แบ่งระยะทางใกล้ไกลด้วยอักษรเรียงบรรทัดชื่อร้านจากการสืบค้นในเล่มบันทึก ซึ่งมีกระจายเกลื่อนเยื้องหัวมุมถนนของสำนักงานเขตที่ข้าพเจ้าได้รับมอบหมาย 

“หรือโยฮันเนสล่ะ”

“เกือบใช่ แต่เป็นโซนาตา ^[1] หมายเลข 28 น่ะ” ข้าพเจ้าเม้มเหยียดริมฝีปากเป็นเส้นขนาน หลังยอมเหสิ่งดึงดูดส่วนตัวโพล่งตัด เพื่อให้เขาเลิกเกลี้ยกล่อมเกินเอื้อมไปจากขีดจำกัดพรสวรรค์ของมนุษย์ อย่างที่ข้าพเจ้าชักหน่ายรำคาญเสียที แรกเริ่ม ข้าพเจ้ารับเอาอิทธิพลของความรักในเสียงดนตรีมาจากคุณตา ชายแก่ ณ โรงเรือนหลังเล็กกลางชายขอบหัวเมืองมักสอนให้ข้าพเจ้าชื่นชมในสิ่งที่เขาถวิลยามหนุ่มสาวอยู่บ่อยครั้ง คงเพราะสมรรถภาพถดถอย ดวงตาพร่าเลือน แรงตึงหูเพิ่มขึ้น กอปรผิวหนังเปล่งปลั่งค่อย ๆ คล้อยหย่อนเกินเยียวยา ทว่า เสี้ยวทรงจำของเขากลับทวีเค้าจรัสแสง สม่ำเสมอในความฝัน การถูกปลิดพรากอย่างสามัญจึงแลกเอาอาการเพ้อพบเป็นยาคลายกำหนัดอย่างไม่รู้จักระอา โดยเฉพาะการได้คุยโวกับเด็กชายอย่างข้าพเจ้า แม้ในคราวที่ช่องโหว่ของช่วงอายุระหว่างข้าพเจ้าและชายชราจะเคยยินล้นหลามยามจำเป็นกลางโรงมหรสพ ทว่า งานเต้นรำกาลนี้กลับไม่เลือกมาแสดงเสียแล้ว 

“คอนทราเบส ^[2] เดี๋ยวนี้ไม่พึ่งคันชักแล้ว...” ข้าพเจ้าชี้ปลายนิ้ว ชายกลางคนขมวดหัวคิ้วสีเข้มกระดกเฉียง ราวถ้อยสงสัยของข้าพเจ้าแผกคนทั่วไปจนระคายหูเขาเข้า

“ตระกูลดับเบิลเบสเปลี่ยนมาใช้เทคนิคพิซซิคาโต ^[3] ร่วมการตบสายกันหมดแล้ว” เขาบรรจงคว้าเครื่องสายทรงสูงพ่วงน้ำหนักถ่วงข้อมือไม่น้อย ประคองตั้งเหนือพรม อวดสีขัดเงาเป็นประกายของวัสดุลายไม้ออกจากตู้กันฝุ่นอย่างดี ให้ข้าพเจ้าเปรื่องในสิ่งควรเข้าใจ “เพราะเป็นเครื่องสายที่มีสายต่ำที่สุดในตระกูลไวโอลินจึงง่ายต่อวิธีบรรเลงเช่นนั้น ไม่จำเพาะออร์เคสตราหรอกคุณ มันยังร่วมวงแจ๊สได้อีก ดูท่าจะไม่ครณามือเครื่องสายละซี ตามหาอะไรอยู่หรือ”

“มันทนไหม”

เขาดูฉงน แต่ก็ยอมเอ่ยสรรพคุณต่อโดยไม่กระดากปาก “พอควร วัสดุนี้คงทน นำเข้าอย่างหนาที่สุดและใหญ่ที่สุดเชียว”

เมื่อข้าพเจ้าใคร่พิจารณา เขาจึงทำทีเจรจาต่อ “เช่นนั้น มาห์เลอร์ ^[4] จะใช้การบรรเลงอย่างพิซซิคาโตประเภทนี้ในท่อนที่ 3 ของ ซิมโฟนี 7 หรือ โน้ตของเขาละม้ายจะเกริ่นผู้ฟังว่า ดีดแรง ๆ จนกว่าสายจะกระทบไม้ ไว้ในบาร์ 401 เลยล่ะ”

“พักนี้ มีคนเวียนมาเปลี่ยนสายด้วยไหม”

“ก็...บางหน นาน ๆ ที เพราะแบบพันเกลียวราคาขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก เอ๊ะ นี่คุณ...” ดูราวชายกลางคนต้องการขัดเรื่องข้าพเจ้าพะวงเกินกว่าจะเข้ามาจับจ่ายอย่างนักดนตรีหรือผู้ฝึกหัดชั่วคราวเหมือนผู้อื่น ทว่า เขากลับเลือกกลืนคำสบประมาทนั้นหวนคืนอย่างไร้เหตุผลเสียดื้อ ๆ จริงอยู่ที่ข้าพเจ้าตั้งท่าซุกเรียวนิ้วสอดใต้กระเป๋าโค้ต เตรียมอ้างบัตรประจำตัวเผื่อเขาอยากทราบคำตอบของการตกตะกอนซ้ำเล่าลำพังนั้น เพียงแต่การต้องเดินเท้าต่ออีกหน่อยสวนทางกับการจะต้องขอเวลาชั่วประเดี๋ยวอ้างหน้าที่ผิวเผินนอกเวลา จึงทำให้ข้าพเจ้าหวั่นเรื่องจะไปไม่ทันกาล แม้พอรู้แก่ใจว่า มร. อัชเชอร์ คงไม่ยุ่งเหยิงใจเกินรอ

เขาควรจะรอ

ในเวลาที่ข้าพเจ้าอยากทราบความเป็นไป

โดยเฉพาะเรื่องที่เขาไม่เล่าแก่ข้าพเจ้าแต่เนิ่น

เช่น การเลือกสายที่ทำจากเหล็กโครเมียม