"จะเข้ามานัวทำไม ร้อนจะตายห่า" จีฮุนดันคนรักให้ออกห่าง แต่เจ้าตัวไม่ยอมเอาแต่จะกอดลูกเดียว

"จินยอง" เขาดุ 



จินยองเบะปากคลายอ้อมกอดจากร่างหนาของคนรัก แค่กอดแค่นี้ทำไมต้องดุด้วยนะ 

จีฮุนหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว ร่างผอมบางนั่งลงบนเตียง เขารอจีฮุน รอมาตั้งสองวันแล้ว พอได้เห็นหน้าจีฮุนก็รู้สึกหิวขึ้นมาเลยแฮะ 


B.jy : หิว 

Yoo : กินเท่าแมวดม ไม่หิวสิแปลก
Yoo : จะกินอะไร 

B.jy : ไม่กิน เผลอทีไร จีฮุนหนีตลอดเลย 

Yoo : ไม่แปลกใจ


เสียงน้ำหยุดไปแล้ว จินยองเงี่ยหูฟัง คิดว่าจีฮุนคงอาบน้ำเสร็จแล้วล่ะ 

ร่างสมส่วนพราวไปด้วยหยาดน้ำ แผ่นอกแน่นและหน้าท้องเป็นลอนของจีฮุน รอยสักสีแดงสดเป็นรูปริมฝีปากกำลังฉีกยิ้มกว้างที่ใครๆก็บอกว่ามันน่ากลัว จินยองหลงใหลมัน เขารักทุกอย่างที่จีฮุนเป็น 


ควันบุหรี่คลุ้งไปทั่วห้องหลังจากที่จีฮุนเริ่มสูบมันโดยไม่เปิดหน้าต่าง 

ควันขาวล่องลอยกลิ่นของมันไม่ได้ทำให้จินยองปลอดโปร่ง แต่จีฮุนที่นั่งสูบมันอยู่ข้างๆทำให้เขาสบายใจ

ร่างหนานั่งรวบผ้าขนหนูไว้ที่หว่างขา เขาเท้าแขนกับเข่าตัวเอง มองร่างผอมบางของคนรัก

"นี่รอยอะไร" จีฮุนเลิกคิ้ว แรงมือที่ใช้กระชากแขนทำให้จินยองเจ็บขึ้นมาหน่อยๆ 

"รอยช้ำไง" จินยองตอบหน้าตาเฉย จีฮุนทำหน้าเบื่อหน่าย เขาผลักหัวจินยองจนหงายหลังไปกับเตียง

"กวนตีน" จีฮุนพ่นควันบุหรี่อีกระลอก คราวนี้พ่นใส่หน้าจินยอง จินยองไอโขลกใช้มือพัดควันบุหรี่ จีฮุนลุกขึ้นจากเตียง




"จะไปไหน" จินยองเด้งตัวขึ้นมาอย่างเร็วเมื่อเห็นว่าจีฮุนกำลังแต่งตัวอีกรอบ และฉีดน้ำหอม 

"เรื่องของกู" 

"จีฮุ--" 

เขาปิดประตูใส่หน้าจินยอง 




B.jy : เขาจะไปไหน
Yoo : ไม่ได้พูดอะไร แต่หงุดหงิดน่าดู

B.jy : หนีเก่งเป็นบ้า
Yoo : ไปทำอะไรให้เขารำคาญล่ะ 

B.jy : ถ้ามันติดกล้องวงจรปิดก็อยากจะเอาให้ดู ยังไม่ทันได้ทำอะไรสักแอะ


จินยองโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงคิงไซส์ปูด้วยผ้าปูที่นอนเนื้อดีสีดำสนิท เขาเดินไปเปิดหน้าตา ระบายควันบุหรี่ที่คลุ้งอยู่ อย่างที่บอก เขาไม่ชอบบุหรี่ แต่ชอบจีฮุนที่สูบบุหรี่ 






สองวันต่อมา

จินยองขมวดคิ้ว พัคจีฮุน เก่งนักเรื่องทิ้งเขาไว้ลำพัง ร่างแบบบางรื้อตู้เสื้อผ้าจนกระจัดกระจายไปทั่งห้อง แต่ก็ไม่เจอกล่องที่จีฮุนมักเก็บของสำคัญไว้ 


B.jy : ถ่ายตู้รองเท้ามาที

Yoo : บาร์เทนเดอร์หรือคนใช้
B.jy : เร็วหน่อยก็ดีนะ

Yoo : sent a photo




จินยองดึงผ้าปูที่นอน โกยเสื้อสามสี่ตัวกับกางเกงยีนส์ลงกระเป๋าเป้ เขายัดผ้าขนหนูรวมถึงที่เขี่ยบุหรี่ลงกระเป๋า อาหารแห้งและที่ชาร์จโทรศัพท์มือถือ 


จินยองบอกลายู บาร์เทนเดอร์ของบาร์ที่จีฮุนเป็นหุ้นส่วน บ้านหลังนี้ที่ถูกปรับปรุงให้เป็นบาร์มีห้องนอนที่เขาใช้นอนอยู่ชั้นสาม ชั้นหนึ่งและชั้นสองใช้สนุกกัน 


Yoo : คุณจะไปไหน 
B.jy : ตามเขาไป

Yoo : แต่คุณไม่รู้ว่าเขาไปไหน
B.jy : ใช่
B.jy : แล้วยังไง?

Yoo : เหมือนคุณพาตัวเองไปตาย
B.jy : ไม่ตายง่ายขนาดนั้น 

B.jy : ไม่มีจีฮุน รู้สึกเหมือนจะตายมากกว่าอีก




จินยองโบกมือให้กับรถแวนเก่าๆสีเขียวตุ่นเพ้นท์สีแดงสดเป็นคำว่า B I G D I C K

"ขึ้นมาเลยเพื่อน" พวกเขาเมากันหนักมาก จินยองหัวเราะ พาตัวเองไปตายหรอ ช่างแม่งสิ เรียวขายาวก้าวขึ้นรถไป



พวกเขาไม่ได้เมากันมากขนาดนั้น จินยองบอกกับตัวเอง อย่างน้อยคนขับก็ดูมีสติดี 

"คุณจะไปไหน" คนขับตะโกนแทรกเสียงเพลงและเสียงพูดคุยของเพื่อนๆในรถเพื่อถามเขา 

จินยองขยับตัวแทรกไปนั่งข้างคนขับ ในขณะที่เพื่อนผมแดงเมาแอ๋ถูกคนขับดันก้นให้ไปนั่งข้างหลังแทน 



"ยังไม่ได้คิดไว้เลย พวกคุณจะไปไหนกัน" จินยองมองเขา จินยองชะงักไปครู่นึงก่อนหันกลับไปมองถนนขรุขระ

โครงหน้าที่พระเจ้าช่างปั้น หล่อเหลากว่ารูปปั้นเดวิดที่จินยองเคยเห็น ไม่มีใครที่ดูดีไปมากกว่านี้หากไม่นับจีฮุน แม้ว่าเขาจะดูเหมือนคนที่ไม่สระผมมาครึ่งปีก็ตาม 

เขาเปลี่ยนเกียร์ เขาเร่งเครื่อง 

"ไปเรื่อยๆ" เขาหันมามองจินยอง ก่อนจะยิ้มออกมา "เห็นหน้าคุณแล้วอยากไปทะเล" 

จินยองมองตาเขา


"ไปหาดกันมั้ยไอพวกส้นตีนหมา" เขาตะโกน และเสียงเฮจากเพื่อนๆที่เมาแอ๋กลบเสียงวิทยุที่เปิดเพลงแนวๆเสียสนิท จินยองหัวเราะร่า 







เบียร์หนึ่งขวดกับชายหาดมืดสนิท เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะทำให้จินยองรู้สึกสงบ เขานั่งห่างออกมาจากแคมป์ไฟที่พวกเขาจุด 

"อีกขวดมั้ย" สัมผัสเย็นๆจากขวดแก้วทำให้จินยองห่อไหล่ ร่างแบบบางหัวเราะและเอี้ยวตัวหลบ 

"จะมอมผมหรอ" จินยองถาม เขาหัวเราะออกมาเป็นเสียงทุ้มน่าฟัง 

"สองขวดก็เมาแล้วหรอ" เขายิ้มมุมปาก จินยองพยักหน้ายิ้มๆ "ที่จริงขวดเดียวก็เมาแล้วละ" เขากระซิบ 

"คุณชื่ออะไร" จินยองถามเขา 

"ซองอู" 


.


จินยองไม่ได้ลืมความต้องการของเขาที่จะติดตามจีฮุน 

แต่พวกบิ๊กดิกก็มีอยู่กลุ่มเดียวไม่ใช่หรอ? 



จินยองผ่อนลมหายใจแผ่วเบา เขาหลับสนิทอยู่ใต้แจ็คเก็ทหนัง ซึ่งไม่ได้เป็นของเขา



ซองอูและชายผมดำอีกคนคุยกัน

" เชน เขาเป็นใครก็ไม่รู้ "
" แล้วยังไง" ซองอูเลิกคิ้ว
" เขาอาจเป็นพวกสอดแนมก็ได้"
" แล้วเขาเป็นหรือเปล่า "
" ไม่รู้ "

"ใช่ นายไม่รู้"
" ไปเตรียมตัวเถอะ โจชัวร์คงไม่ปล่อยเราไปแน่" 

" มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีก"

" พวกบ้านลี โหดน่าดู คาสิโนของโจชัวร์ถูกลอบวางระเบิด และมันคิดว่าเราเป็นคนทำ" 
" แม่งเอ้ย ลีโคตรได้วะ คนไหน" 
" ลีไลลิน " 

จินยองได้ยินบทสนทนาเบาๆในหูของเขา เขาพลิกตัวหนี เสื้อแจ็คเก็ตหล่นลงบนพื้น 

ลีไลลิน เจ้าของหอมกลิ่นกุหลาบแดง 

จินยองเกลียดกุหลาบแดงเข้าไส้ 

เกลียดเพราะได้กลิ่นมันบนตัวจีฮุน





บทสนทนาหยุดชะงัก เขาเหลือบดูจินยอง เชนหรือซองอูกระซิบให้เพื่อนออกไป เขาคงต้องไปคุยกันข้างนอกหากจินยองยังไม่หลับสนิทดี 

แจ็คเก็ตถูกหยิบขึ้นมาห่มไว้ที่เดิม รอยจูบอุ่นๆแผ่วเบาบนแก้มขาวเย็นจัดจนจินยองรู้สึกได้ 

"รู้นะว่ายังไม่หลับ อย่าดื้อล่ะ" 

จินยองทำเป็นไม่ได้ยิน เขากำลังหลับสนิทและล่องลอยอยู่ในฝันที่มีเมฆปุยสีขาว 







.







จินยองไม่แปลกใจแต่ก็อดรู้สึกประหลาดไม่ได้เมื่อได้เห็น ไอพวกส้นตีนหมาที่เคยเมาหัวราน้ำอยู่เป็นรถแวนสีตุ่น ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา 

เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้จินยองและคนอื่นๆในห้องลุกขึ้นยืน 

" แผนสอง รับมือโจชัวร์ " มีใครคนนึงตะโกนเข้ามาในห้อง และคนทั้งหมดวิ่งกันออกไปอย่างเร่งรีบ 

' โจชัวร์ ' 

จินยองวิ่งสวนกับฝูงคนที่พากันออกไปรับมือหน้าประตู เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าสับคัตเอาท์ลง และแผงไฟฟ้าที่ช็อตอยู่หน้าประตูเป็นกำแพงก็จะไม่ทำงาน 

เขานั่งลงกอดเข่าที่มุมห้อง ไม่วิ่งทะเล่อทะล่าไปไหน ดูทุกอย่างจากกล้องวงจรปิด

'แกร๊ก' ประตูเปิดออก

จินยองคุมลมหายใจให้แผ่วเบาที่สุด 

"เข้ามา" ลมหายใจที่พ่นออกมาอย่างแรง จากการวิ่ง ตอนนี้พวกตัวเป้งกำลังพูดคุยกันอยู่โดยที่จินยองอยู่ในมุมมืด ไม่เห็นได้ไง ให้ตายเหอะ 

'ติ๊ง' เสียงข้อความดัง จินยองปรารถนาให้มันดังเมื่อสามวันก่อนแทนที่จะเป็นตอนนี้ เขาถูกหิ้วคอและผลักไปกลางวง 


"ใครพามันเข้ามา" เขาสาวเท้าเข้ามาหาจินยอง ปลายนิ้วบีบปลายคางมนเสียแน่น ซองอูไม่อยู่ที่นี่ 

จินยองจ้องตาเขาไม่หลบตาไม่แม้เสี้ยววิ 

และเขาโดนตบจนหน้าชา 




ก่อนที่จินยองจะหมดสติ นี่เป็นสิ่งที่จีฮุนต้องการมาตลอด กำจัดเขา เขาคิด ปลายหางตามองเห็นรองเท้าหนังที่คุ้นตา คู่ที่หายไปจากตู้ชั้นวางรองเท้า-- สติของเขาดับวูบ




จีฮุน หรือโจชัวร์ เหยียดยิ้มกว้างจนริมฝีปากสีสดนั้นดูผิดปกติ จินยองกองอยู่แทบเท้าเขา จีฮุนเขี่ยร่างแบบบางไปให้พ้นทาง ก่อนที่จะรัวปืนกลใส่ทุกคน โดยเว้นคนตรงกลางไว้หนึ่งคน คนที่จีฮุนเห็นว่าฝ่ามือของมันแดงที่สุด 

"รู้อะไรมั้ย บางทีการไม่มีมืออาจดีกว่า" เขาแสยะยิ้ม สัมผัสจากโลหะเย็นเยียบทำให้อีกฝ่ายสั่นเล็กน้อย 



เลือดสดๆไหลรินออกจากร่างไร้วิญญาณ จีฮุนแบกร่างอ่อนปวกเปียกของจินยองพาดบ่าอย่างไม่ใส่ใจ เขาโยนปืนพกที่ลูกกระสุนหมดไว้ที่ทางเดิน 





' ปิดตำนานBIGDICK ' หัวข้อใหม่ที่เป็นที่พูดถึงกันอย่างแพร่หลายในหมู่ของพวกเขา จินยองประคบน้ำแข็งให้ตัวเองขณะที่ดูหมีสามตัวกำลังพูดคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่ 

" หมายความว่าไง " 
" ตอนแรกบอสจะถล่มให้ราบเลย" 
"แล้วตอนนี้มันไม่ราบตรงไหน " พวกเขาหัวเราะ 

"ทีแรกมันยากหน่อยตอนที่กำแพงไฟฟ้ายังไม่ดับ "




จินยองลอบยิ้ม อย่างน้อยเขาก็มีประโยชน์ จะเป็นการดีมากหากจีฮุนเลิกขับไล่ไสส่งเขาเสียที 






.







"โจชัวร์" จินยองเรียกจีฮุน เมื่อร่างหนาทำท่าจะเดินผ่านเขาไป 

ชื่อของบอสใหญ่เป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับคนอื่น แต่จินยองไม่ใช่คนอื่น เขาหวังว่า 

จีฮุนเปลี่ยนทิศทางมาหาเขา มือหนาจับเชยปลายคางอย่างทะนุถนอม 

"หายแล้ว" จินยองพูด 

"คิดถึง" จินยองบอกเขา โอบแขนขาวรอบเอวสอบ ซุกใบหน้านวลเข้ากับหน้าท้องแกร่ง 

จินยองตัวลอยหวือ เขาคล้องแขนกับลำคอหนาเมื่อถูกอุ้มในท่วงท่าที่น่าอาย 





สัมผัสเร่าร้อนถูกบรรเลงไปตามกายแบบบาง ตามแต่ริมฝีปากอุ่นๆดุดันจะดูดดุน จรดลงตั้งแต่ใบหน้าขาวผ่อง เปลือกตานวล ปลายจมูกจิ้มลิ้ม พวงแก้มสีระเรื่อ ลำคอระหงส์ จินยองครางฮือเมื่อปลายลิ้นของคนรักสัมผัสเข้ากับยอดอกสีอ่อน เขาปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณ 

จีฮุนบีบเค้นนวดเฟ้นบั้นท้ายนิ่มหนัดแน่นของจินยอง ทั้งจูบทั้งฟัด ขบกัดจนเป็นรอยแดงก่ำ ถ่มน้ำลายใส่เสือกไสปลายนิ้วเข้าหา จินยองครางลั่นเมื่อเขาเข้าไปอย่างเร่งรีบ ควงคว้านกดปลายนิ้วกระแทกกระทั้นจนร่างแบบบางสั่นระริก เอวบางแอ่นกระตุกเกร็งซ้ำๆ จีฮุนไม่รีรอ เขากระชากข้อเท้าขาวให้เข้ามาใกล้ เสือกไสตัวตนเข้าลึก จินยองต้อนรับเข้าอย่างอบอุ่น เรียวขาขาวแยกออกจากกันกว้าง ใบหน้านวลเนียนไถไปกับผ้าปูที่นอน เมื่อจีฮุนกระแทกกระทั้น จินยองตัวโยกจนหัวสั่นหัวคลอน 

"ชะ..ช้าหน่อย" จินยองพึมพำ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง น้ำตาเอ่อคลอ ปลายนิ้วเรียวดันหน้าท้องแกรงและท่อนเนื้อที่กระแทกเข้ามาอย่างแรง จีฮุนหายใจแรง ชักรำคาญปลายนิ้วของจินยองที่พยายามดันเขาให้ผ่อนแรงอย่างไร้ประโยชน์ มือหนาจับมือจินยองไว้ เขากระแทกตัวตนเขาไปลึกจนจินยองหวีดร้องน้ำตาไหล 

จินยองสุขสมเขาหอบหายใจนัยน์ตาล่องลอย จีฮุนไม่หยุด เขายังไม่เสร็จ 



พายุอารมณ์ของจินยองถูกโหมกระพืออีกครั้งทำให้ เรือนร่างโปร่งบางต้องโลดแล่นควบขี่อยู่บนกายหนา 

จีฮุนพิจารณาเรือนกายขาวที่ถูกเขาเฟ้นเสียจนแดงก่ำไปทั่ว ทั้งแผ่นอกขาวที่ยอดอกสีก่ำชูชันอยู่ เอวบางที่ถูกเขากระชากจนแดงขึ้นรอยมือ 

"รู้อะไรมา" จีฮุนถาม จินยองปิดปากเงียบ จีฮุนกระแทกกายสวนจนร่างผอมอ่อนระทวย เขาครางอื้ออึง ซบอยู่แนบแผ่นอกแกร่ง
"ไม่.. ไม่ไหวแล้วจีฮุน" 

"พูดสิ" จีฮุนไม่ขยับและเขาจับเอวบางซุกซนของคนบนตักให้แช่อยู่นิ่ง ขยับตัวตนของเขาเบาๆดุนให้ถูกจุดในกายบาง จินยองร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย จีฮุนทำให้เขารู้สึกดีแทบขึ้นสวรรค์ 

"มะ..ไม่ใช่บิ๊กดิก . . .แต่เป็นพวกลี" จินยองขบใบหูของจีฮุน ดูดเลียปลายคาง จูบริมฝีปากอุ่น 


เมื่อได้คำตอบกายหนาพลิกร่างเพรียวลงล่าง เขากดจินยองจนจมหมอน เสือกไสตัวตนเข้าไปอย่างรุนแรง กระแทกกระทั้น จินยองครางลั่น ดวงดาวพรั่งพรายเต็มฟากฟ้า ช่องท้องของเขาอุ่นวาบเมื่อจีฮุนกดแช่อยู่อยู่อย่างนั้น 

จีฮุนขยับตัวออกห่าง จินยองไม่ยอมเรียวแขนขาวคว้าคอหน้าไว้ เขาดึงจีฮุนลงมาประทับจูบ เกี่ยวปลีน่องไว้กับเอวสอบ 

จีฮุนฟัดแก้มนิ่มย้วยแรงๆจนแดงเถือก 

จินยองผลอยหลับไปทั้งอย่างนั้น 





เปลือกตาบางลืมขึ้น สัมผัสเหนียวเหนอะหนะที่ควรจะคั่งค้างอยู่ไม่มี เขาคิดว่าแค่ฝันไป หากไม่เห็นรอยจ้ำช้ำเขียวทั่วตัว รอยแดงตามข้อมือและข้อเท้า 

จินยองหย่อนตัวเองลงในอ่างอาบน้ำ บ้านลีแย่แน่ และนอกจากบ้านลีก็คือเขาเอง 

พวกลีมีแต่มาเฟียหน้าสวย ถึงทุกคนจะไม่ได้มีรสนิยมแบบที่ชอบผู้ชายด้วยกันก็เถอะ แต่สาบานได้ว่าลีไลลินต้องเป็นเกย์แน่ ที่มั่นใจยิ่งกว่านั้นคือ ลีไลลินนอนกับจีฮุนแล้ว น่าเสียดายที่พวกเขาคงกำลังเฉลิมฉลองที่ทำให้นักท่องเที่ยวหายไปจากคาสิโนซึ่งเป็นรายได้หลักของจีฮุน แถมยังกำจัดพวกบิ๊กดิกไปได้อีก ไม่ได้รู้เลยว่าความลับที่ปกปิดไว้น่ะถูกล่วงรู้เสียแล้ว 

จินยองลูบแก้มตนเอง คิดถึงสัมผัสของจีฮุน ในชั่ววินาทีเขานึกถึงรอยยิ้มหล่อเหลาของซองอู ไม่รู้ว่าเขาตายไปในที่พักโทรมๆของบิ๊กดิกหรือเปล่า 

กลิ่นกุหลาบแดงโชยเข้ามาถึงในห้องน้ำ จินยองสะอิดสะเอียน เขาฉวยชุดคลุมอาบน้ำผ้านิ่มมาใส่และผูกปมไว้หลวมๆ 


เชิ้ตสีขาวปลอดขับผิวแทนของจีฮุนให้ดูละมุนขึ้น บุหรี่ไฟฟ้าที่เขาสูดเข้าไป ปล่อยควันออกมามากจนจินยองไม่แปลกใจที่เขาได้กลิ่นมัน 

จินยองถูกดึงเข้าไปใกล้ จีฮุนบดขยี้ริมฝีปากนิ่มอย่างแรง เขาขับกัดจนจินยองได้กลิ่นเลือด มือหนาทึ้งเสื้อคลุมอาบน้ำจนผ้านิ่มร่นลงละเอวบาง จินยองครางเมื่อคนตัวหนา ซุกไซร้คอขาว จีฮุนสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากครีมอาบน้ำของจินยองไปเต็มปอด เขากัดไหล่บางจนขึ้นรอยฟัน 


'ปัง!'

จีฮุนไปแล้ว เขาออกไปแล้ว จินยองไม่อยากคิดอะไรมาก และเขายังไม่อยากตามจีฮุนไป พวกบ้านลีเป็นกลุ่มคนที่เขาเกลียดที่สุดเลยล่ะ 


Yoo : หวังว่าจะเจอเขา
B.jy : เจอแล้ว

B.jy : และไปแล้ว 



#RANDALLfictions