เทอมนี้เพื่อนสนิทฉันแยกไปกับเพื่อนอีกคนแหละ

เธอให้เหตุผลว่าการนั่งมอไซค์มันประหยัดกว่า 

ปวดหัวจะตาย น่าเบื่ออ่ะ ปกติฉันมีแสนล้านเรื่องมาพูดกับเธอ

แต่ตอนนี้เธอไปกับเพื่อนอีกคนซะละ 

หัวใจเธอก็ด้วยนะ มีคนอื่นไปแล้วแหละ จริงจังด้วยแฮะ 

ทิ้งดอกไม้ของฉันไปแล้ว บ้าจริง 

นี่มันอะไรกันวะเนี่ย.. 

ฉันมองหน้าฬิกาบนข้อมือก่อนจะก้าวเท้าเร็ว ๆ เพื่อขึ้นบัส แต่ความตั้งใจแรกของฉันก็หยุดลงดื้อ ๆ

ฉันมองตะกร้อที่กลิ้งมาหยุดอยู่ไม่กี่เมตรถัดจากฉัน เงยหน้ามองเจ้าของแรงที่ส่งเจ้าลูกกลม ๆ นี่มา 

ถ้าโดนหัวหรือโดนหน้า เจ๊จะฟาดให้ ทำไมไม่ระวังกันวะ 

ทว่าเจ้าของแรงส่งนั่นน่ะ

เจ้าเด็กดื้อแก่แดดนั่นและเพื่อนของเขาว่ะ

บังเอิญจริง ๆ นะมึง 

!!!!

ฉันถอนหายใจให้ความคิดโง่ ๆ ของตัวเองนิดหน่อย 

ก่อนจะเลือกเดินไปส่งตะกร้อลูกนั้นคืนให้พวกเขา

ใจเต้นแฮะ ...เดี๋ยวก่อนนะ ฉันผิดอะไรล่ะ 

ตลอดระยะเวลาหลายเดือนมานี่ฉันขีดเส้นแบ่งสถานะชัดเจนมากนะ 

ฉันบอกกับตัวเองเป็นพัน ๆ รอบ ว่าจะใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ไอ้เด็กนี่ 

ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้เป็นคนใจง่ายขนาดนี้กันวะ 

ฉันไม่ผิดนะเว้ย ใช่ไหม 

โทษเขาสิ เขาหันมาสบตาฉันตอนที่รับตะกร้อไป 

โทษเขาสิ เขาเป็นคนเข้าหาฉันนะ ข้ามเส้นบาง ๆ ที่ฉันอุตส่าห์บรรจงขีดขึ้นมานั่นแหละ

นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรกันล่ะวะเนี่ย!!