23.45

รอยแดงบนคอที่โผล่พ้นรอยแยกของเสื้อกับริมฝีปากบวมแดงนั่นทำให้ผมจินตนาการได้ไม่ยากถึงสาเหตุของมัน และเพราะแบบนั้น ผมถึงไม่อยากคิดอะไรอีก อยากหนีไปให้ไกลจากตรงนี้เลยด้วยซ้ำ

อัศวินลืมตา เขากลอกตาไปมาอยู่สองสามครั้ง กระพริบตาแรงๆอีกสองสามที ผมตีหน้าดุใส่เขาเพราะเคยบอกแล้วว่าไม่อยากให้ทำแต่เขาก็ยังทำมัน 

“เดี๋ยวก็ปวดตา” 

ผมบอก เขากระพริบตาอีกสองสามครั้งก่อนจะยิ้มหวานออกมา มือเรียวเอื้อมมาคว้าคอผมที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างโซฟา เหนี่ยวรั้งให้เข้าไปใกล้จนผมได้แต่สงสัย

และตกใจ…

วินจูบผม 

วินาทีที่ริมฝีปากหยักร้อนนั้นทาบทับลงมา หัวใจผมกระตุกแรงจนกลัวว่าจะเป็นอะไร แล้วค่อยๆเต้นรัวเมื่อเขาขยับออกห่าง ฉีกยิ้มหวานหยดให้อีกครั้งจนผมมึนงง

จูบครั้งต่อมาไม่ใช่แค่สัมผัส แต่กลายเป็นสำรวจ ผมที่หัวสมองขาวโพลน ไม่ ผมไม่ได้ไร้ความคิดขนาดนั้น ผมแค่อยากจูบเขา อยากสัมผัสเขา…อย่างที่ผมเคยนึกฝัน 

มันดียิ่งกว่าที่เคยจินตนาการ

ดียิ่งกว่าแค่การแอบจูบตอนที่เขาหลับ

ในโพรงปากร้อนผ่าว เรียวลิ้นที่คล้อยตามทิศทางที่ผมบรรจงควบคุม ดูดดึงความหอมหวานเหมือนผมเพิ่งเคยสัมผัสมันครั้งแรกและกินอย่างตะกละตะกลาม 

ผมรุกไล่สัมผัสเขาจนหน้าแหงน แนบชิดกับโซฟา ผมขยับขึ้นไปเหนือเขา ใช้มือลูบผมให้เขา สอดนิ้วเข้าไปสางผมให้ มันนุ่มลื่นไหลผ่ายร่องนิ้วไปจนหมด
แขนของวินยังเกี่ยวคอผมอยู่ กลิ่นน้ำหอมที่ผมจำได้ว่าป็นคนซื้อให้เพราะติดว่าเหมาะกับเขาลอยเข้าจมูก มันเหมาะกับเขาจริงๆจนผมอยากจะรู้ว่าเขาฉีดมันที่ตรงไหนบ้าง 

เขารั้งให้ผมลงไปจูบและผมไม่มีทางขัด ความคิดในหัวตีกันสับสนวุ่นวายและถูกพัดกระจายไปด้วยมือเล็กที่เลื่อนขยับมาดึงผมที่ท้ายทอย นิ้วของเขาแทรกอยู่ในกลุ่มผม 

ผมจูบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดอย่างคนพาลว่าอยากจะลบรอยที่มีบนตัวให้หมด จะซ้ำรอยเดิมและย้ำว่านี่ของผม 

ถ้ามนุษย์นิยามว่าเนื้อคู่คืออีกครึ่งหนึ่งที่หายไป แล้วทำไม เขาจะเป็นเนื้อคู่ของผมไม่ได้ 

เสียงหอบหายใจของเขาค่อยๆดังขึ้นข้างหู ผมไล่ดมกลิ่นหอมบนตัวเขา ฝังจมูกดูดดึงผิวเนียนนุ่มจนเป็นรอยแดง สอดมือเข้าไปในชุดนักศึกษาที่หลุดรุ่ย ค่อยเป็นค่อยไปอย่างถึงที่สุด

“ภัทร” 

และทุกอย่างก็เย็นเฉียบ

ผมชะงักไปทั้งตัวเมื่อเขาพูดชื่อของบุคคลที่สามออกมา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความต้องการและร้องขอ ผมกัดฟันแน่น รู้สึกเหมือนตกลงไปในน้ำเย็นเฉียบกลางฤดูหนาว 

ผมจูบเขาต่อ เติมเต็มความต้องการที่ยังค้างคา สัมผัสแสนหวานและน่าหลงใหลกลายเป็นหนามแหลมเสียดแทงเข้ามาในหัวใจ 

“ใจเย็นๆ” 

ผมบอกคนที่ทำหน้าเบ้ น้ำตาคลอเบ้าเพราะแรงอารมณ์ วินจับมือผมให้ไปที่ความต้องการของเขาทั้งน้ำตา ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ ดวงตาฉายแววร้องขอ 

“ภัทร”

ผมชื่อดินแดน

“ภัทร เร็ว”

ดินแดน

“ภ…อ๊ะ ภัทร” 

เรียกดินแดนสิอัศวิน

ผมเติมเต็มความต้องการของเขา แต่ไม่เติมเต็มความต้องการของตัวเอง ผมไม่อยากเป็นตัวแทนใคร ไม่อยากได้เขามาทั้งที่เขายังเรียกชื่อใครคนอื่น ทุกครั้งที่ขยับมือเขาขยับสะโพกเหมือนร้องขอมากกว่านี้
สายตามองตรงมา 

ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย 

แวบหนึ่งผมคิดว่าเขาได้สติ แต่มันก็ไม่ใช่

เขาเรียกหาภัทรตลอดที่ผมทำให้เขา 

เสียงของเขาสะท้อนก้องในหัวผมตลอดเวลาและมันน่าสมเพชที่ผมใล้ใบหน้าแบบนั้นช่วยตัวเองต่อในห้องน้ำหลังจากที่จัดการร่างกายเขาให้อยู่ในสภาพที่เรียบร้อย


ทั้งขมทั้งหวานในอก
ซึมลึกและแผ่กระจาย


ว่ากันว่าความรักก็คือยาพิษ

และ

ผมคือคนที่กำลังใกล้จะตายเพราะพิษนั้น






……..






วินตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป เขาไม่มีเรียนในวันนี้แต่ผมมีในตอนเช้า ระหว่างที่แต่งตัวก็เหลือบมองคนบนเตียงที่ผมอุ้มเขามาวางไว้ เสื้อผ้าตัวใหญ่ของผมอยู่บนตัวเขาจนหลวมโพรก 

เหมือนเด็กที่ใส่เสื้อผู้ใหญ่

“จะไปแล้วเหรอ” 

เขานั่งมึนอยู่บนเตียง พูดออกมาด้วยความงัวเงีย ผมที่เพิ่งใส่แค่กางเกงเพราะยังเช็ดผมที่เปียกอยู่เดินไปนั่งที่ขอบเตียงข้างเขา เอื้อมมือข้างหนึ่งที่ว่างไปจัดผมที่ชี้ฟูให้เหมือนเดิม

“อืม อย่าตื่นเกินสิบโมงนะ แล้วก็มีโจ๊กอยู่ ก่อนกินอย่าลืมอุ่น” 

ผมบอกเขา เช็คสภาพความเรียบร้อยของคนที่นั่งหลับตาพยักหน้าไปมา ก่อนที่วินจะลืมตาขึ้นมาขยี้ตาอยู่สองสามครั้ง

“ไปดีมาดีนะ” 

และหอมแก้มผมทั้งสองข้าง

เหมือนกระแสไฟแล่นผ่านตัวจนชา ในหัวผมคิดแค่ว่าเขาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ ความลับโสมมพวกนั้นเขารับรู้มันจนหมดเปลือก

“วิน…”

“ทำเหมือนตอนเด็กไง ไม่ได้เหรอ”

เขาไม่รู้ 

น่าแปลกที่ผมทั้งดีใจและขื่นขมในเวลาเดียวกัน

ผมทั้งอยากให้เขารู้และไม่อยากให้เขารู้ 

ขัดแย้งในตัวเองไปมาเหมือนพายุที่ก่อตัวในวันที่ลมสงบ มันทำลายทุกสิ่งอย่างจนราบเป็นหน้ากลองโดยที่ไม่มีสัญญาณแจ้งล่วงหน้า


ผมออกมาทั้งที่สมองยังมึนชา พูดคำว่าช่างมันในใจซ้ำๆเหมือนจะสะกดจิตตัวเอง มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ต่อให้ผมทำเรื่องเมื่อคืนจนสุดทางเขาก็จะจำมันไม่ได้ ไม่มีทางที่จะจำได้

และผมจะกลายเป็นภัทรในความฝันของเขา

ไม่มีทาง

ในความเป็นจริงตัวตนของผมก็เลือนรางมากพออยู่แล้ว การจะกลายเป็นตัวเเทนใครอีกคนนั่นยิ่งกว่าซ้ำเติมผมอีก

เจ็บยิ่งกว่าเขามีใครคือการที่เป็นตัวแทนของใครคนอื่น

ผมจะไม่มีเขาทั้งในความฝันและในความจริงเลยอย่างนั้นเหรอ



ดาวที่ไม่เคยตกและคำอธิษฐานที่ไม่มีวันสมหวัง