เขาว่ากันว่าแมวน่ะมีเก้าชีวิต

            แล้วถ้าเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งแมวล่ะ..มีกี่ชีวิตกัน?

                โครม!

            แล้ว…นี่ชีวิตที่เท่าไหร่ของจอนวอนอูล่ะ?

            “วอนอูย่าส์~อย่าเป็นอะไรนะ”

                ควอนซูนยองประสานมือกันพลางขอร้องต่อเทพเจ้าบริเวณหน้าประตูฉุกเฉินอย่างเงียบงันทั้งที่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นครึ่งแมวครึ่งมนุษย์ และต้องมีหลายชีวิตอย่างที่เขาเคยคิดไว้อย่างแน่นอน

            แอ๊ด ~

            เพียงแค่คุณหมอเปิดประตูออกมาซูนยองแทบจะนั่งติดเก้าอี้ไม่ได้ เขารีบลุกเพื่อถามไถ่อาการอีกฝ่าย

            “เพื่อนผมเป็นอย่างไงบ้างครับ”

                “รอดมาได้ทั้งที่หัวใจหยุดเต้นไปแล้วตั้งสองครั้งแน่ะ ปาฏิหาริย์เนอะว่าไหม”

          เชื่อผมสิว่ามันไม่ได้เป็นปาฏิหาริย์แน่ๆ…

                “โอ๊ะเดี๋ยวหมอขอย้ายคนไข้ไปพักฟื้นที่นี่ซักสองสามวันนะครับ เชิญครับ”  

                แทบไม่ต้องถามไถ่อะไรคุณหมอก็อธิบายให้อย่างเข้าใจ ต่างคนต่างจ้องหน้ากันสักพัก จนคุณหมอละสายตาจากซูนยองและกล่าวเชิญเจ้าตัวขึ้นไปหาคนไข้ที่ห้องพักพิเศษ

            “ฟื้นแล้วเหรอวอนอู”

                “อือ”

                “นายรอดมาได้ไง”

                หลังจากเห็นคนรักของตนที่คาดว่าคงฟื้นจากการสลบไสลเพราะอาการบาดเจ็บทว่า อีกฝ่ายกลับนอนพิงหมอนอยู่ รอยยิ้มของบุคคลที่เข้ามาใหม่ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ในขณะเดียวกันเขาก็ถามไถ่อาการอีกฝ่ายไปด้วยแต่ไข้หน้าแมวกลับพูดสวนอีกฝ่ายขึ้นมาก่อนที่จะถูกถามไถ่ไปมากกว่านี้

                “นี่ไม่รู้หรือไง”

                “แมวน่ะมีเก้าชีวิต”

            “หนึ่งชีวิตผมเดิมพันเพื่อผมอีกเจ็ดชีวิตเดิมพันเพื่อคุณ”

                พวกเขายิ้มให้กัน, ก่อนที่จะพูดต่ออีกว่า

                “…และอีกหนึ่งชีวิตเดิมพันเพื่อเรา”

            จี้สร้อยดวงดาวและจี้สร้อยรูปแมวก็เปล่งประกายขึ้นถึงของบางสิ่งจะถูกแยกออกจากกัน แต่ทว่าสิ่งเหล่านั่นกลับดึงดูดกันและกันเสมอเหมือนมีด้ายที่มองไม่เห็นผูกกันอยู่เสมอ