ยาพิษน่ะสามารถฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น

           ทว่า..ความรักและการรอคอยก็สามารถฆ่าคนได้เช่นกัน

            ถึงแม้เธอคนนั้นจะจากไปนานวันมีเพียงแค่บางครั้งบางคราวที่ติดต่อกลับมาหรือมาหาแต่มันก็เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆเพียงเท่านั้น

            สามปีแล้วที่เธอคนนั้นจากไปโดยไร้การติดต่อแต่ถ้าจะนับก็คงเป็นห้าปีที่เธอคนนั้นติดต่ออย่างขาดๆหายๆ

            ยูจิเอมองรูปในกรอบด้วยรอยยิ้มบางๆทว่าสีหน้ากลับเศร้าสร้อย

            ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมีเพียงแค่หยดน้ำตาที่มักจะไหลรินเมื่อจ้องมองรูปใบนั้น

            บนโลกนี้น่ะ การรอคอยเป็นสิ่งนึ่งที่กำลังฆ่าเราอย่างช้าๆโดยไร้จิตใจ

            แต่ถ้าเรารอคอยอย่างไม่คาดหวังล่ะมันจะเจ็บปวดบ้างไหม?

          “ไม่รู้เหมือนกัน”

            เสียงตอบนั่นแผ่วเบาและกำลังฆ่าตัวเธออย่างช้าๆไหล่บางที่ถูกกระชากโดยคนที่เธอก็รู้แก่ใจ ร่างบายถลาเข้าสู่อ้อมกอดแกร่ง

            วงแขนที่สร้างอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่เธอคุ้นเคยมันดีทำให้น้ำตาที่เคยเหือดแห้งค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆ ไร้เสียงสะอื้นใดๆ

แต่มันคงมีเพียงคำถามที่ว่า

           “กลับมาแล้วเหรอ ซอจีซู”

           “อือ ฉันจะไม่จากเธอไปไหนแล้วนะ”

            แค่เท่านี้จริงๆ