ดอกไม้ดอกน้อยเติบโตขึ้น โตขึ้นมาก มาก ๆ  

เปียกเหงื่อมากหน่อยในตอนที่เหวี่ยงเท้าส่งตะกร้อ หน้ามันเยิ้มจากการตากแดดนาน ๆ

บ่ายสามโมงมันไม่ใช่เวลาที่ควรตากแดดเลยนะเว้ย 

ฉันมองฟ้า มองเมฆ มองเด็กนักเรียนที่กำลังจับกลุ่มคุยกัน

บ้างกินขนม บ้างก้มหน้าเล่นมือถือ มีนิดหน่อยที่ยืนกุ๊กกิ๊กกับคู่ของเขา 

 มองเห็นตะกร้อที่กลิ้งมา มองเห็นเจ้าตัวกับกางเกงที่ผิดระเบียบโรงเรียน

ในช่วงสิบถึงยี่สิบนาทีก่อนขึ้นบัสกลับบ้าน ฉันกวาดสายตาผ่าน ๆ มองความวุ่นวายในสถานที่แห่งนี้ 

แต่พักสายตามองตามไอ้เด็กตัวสูงกับตะกร้อของเขาอยู่นานทีเดียว นานพอจนเจ้าตัวหันกลับมาสบตา 

ฉันหลบสายตาก่อนจะถอนหายใจน้อย ๆ 

ใจง่ายจริง ๆ ด้วย ใจเต้นเป็นเด็กอายุ 14 ไปได้นะ