พายุขนาดย่อมได้พัดผ่านคุณอีกหลายต่อหลายครั้ง ตอกย้ำจุดยืนและการเดินทางของคุณว่าช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี 

    แต่คุณยังก้าวเดินต่อไป 

    มองข้ามความรู้สึกหวาดกลัว และความเจ็บปวดที่บีบรัดก้อนเนื้อสีแดงสดในช่วงอกนั่นด้วย

    จนกระทั่งคุณเดินมาเจอปลายทางนั่นแหละ 

ปลายทางที่ว่าไม่ได้สวยงามเหมือนที่จินตนาการไว้สักเท่าไหร่ 

    คุณไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความสับสน มึนงงว่าผืนฟ้าที่กระซิบว่ามีความหวังนั่นโกหกหรือ มึนงงว่าสองข้างทางที่สวยงามและมอบความหรรษาให้คุณมาตลอดทำไมถึงนำพาคุณมาพบสิ่งนี้

    คุณเงยหน้ามองปลายทางของคุณอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลง

    แค่นั่งลงแล้วโอบกอดสองแขนที่มีบาดแผลจากการเดินทางนั้นเงียบๆ 

คุณอาจจะเจ็บ เจ็บมากๆ แน่นอน แต่ตอนนี้ยังแค่ชาๆอยู่

    คุณนั่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ความรู้สึกยุ่งเหยิงภายในค่อยๆคลายตัว 

    คุณอาจจะไปจากที่นี่เร็วๆนี้ 

    หรืออาจจะเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ 

    จ้องมองกำแพงสูงลิบลิ่วที่ตอกย้ำคุณในทุกๆครั้งที่คุณกำลังหายใจ 

    คุณแพ้แล้ว หมดสภาพเลยล่ะคนเก่ง