คำอุทิศ ปดแด่ผู้มอดไหม้ สู่ตนไร้ตัวพเนจร เร้นพจนแม้นวิงวอน ไต้กองฟอนสุมเงาวิกาล พึ่งหามารแลบูชาศาสน –เทียมประพฤติเฉกที่ครหา ความตายหาใช่อื่น เพราะเหตุใดความตายจึงเจ็บปวด หากมิใช่เพราะมันคือสิ่งที่มวลมนุษยชาติต้องรับผิดชอบร่วมกัน ...

TW: Profanity I. (upside down ver) ตอนผมเป็นคน เชื่อป่ะ ผมไม่เคยทำความเลวเลย แต่พอมีคนถามว่า ต้องทำยังไง ตายแล้วถึงจะไม่ตกนรก ผมจะตอบชัด ๆ ให้ฟังอยู่แล้ว แต่เสือกกลั้นขำไม่อยู่ เลยตอบไปทั้งน้ำตาปริ่มปีติ “บอกตรง ๆ นะ โคตรง่ายเลยว่ะ” มึงไม่ได้ยินกูหรอก “ก็เพราะผีคือเนื้อแท้ไง พอไม่มีร่างเน่า ๆ...

“คำสาป บ้านหลังนั้นโดนคำสาปเพราะภรรยาผิดประเวณี” น้ำเสียงของโนโชมิเปรยเนิบช้า หลังถูกซาจิโกะเอ่ยถาม เพราะเจ้าของผมเปียประบ่าดำขลับเพิ่งจะย้ายมายังโรงเรียนประจำจังหวัดโทจิกิได้ร่วมหนึ่งสัปดาห์แรก เด็กประถมอย่างเธอเพียงแค่ทนสงสัยเรื่องอพาร์ตเมนต์ที่ถูกทิ้งร้างต้นซอยบ้านตัวเองไม่ไหวจึงเอ่ยถามเพื่อนร่ว...

ผมเช็คอินชื่อนามสกุลหน้าเคาน์เตอร์ เมื่อรับกุญแจคลื่นแม่เหล็กมาจากคลังลิ้นชักของตู้ล็อบบี้เรียบร้อยแล้วก็ค่อย ๆ เดินกระย่องกระแย่งขึ้นบนขั้นบันไดเลื่อนความเร็วรุ่นพิเศษของทางบริษัท ขณะพื้นรางมอเตอร์ใต้รองเท้าส้นหนังเริ่มชะลอแรงเสียด เคลื่อนชิดปลายทางทีละน้อยกระทั่งหยุดสนิท ผมจึงเพ่งสายตาอ่านลายเซ็น...

แผ่นพับหน้าที่เจ็ดไม่ระบุหัวเรื่องตีพิมพ์ปลายศตวรรษที่ 15 กล่าวว่าแม่มดคนหนึ่งในเมืองเมอร์เกลทัลได้ลงมือฆ่าเด็กกว่ายี่สิบชีวิต หน้าถัดไปพับปลายหมิ่นเหม่ระบุพาดหัวสาธยายต่ออีกว่าที่เมืองบัมแบร์กและโคโลญทราบนามหนึ่งในหญิงชราหม้ายเป็นหมอตำแย ส่วนอีกสองคนยังมิได้รับการพิสูจน์พิสูจน์แบบใด ข้าพเจ้าหาได...

เธอเป็นลูกสาวของคุณป้าทำความสะอาดประจำตึกที่โรงเรียนของผม เธออาศัยอยู่บนนั้นกับคุณป้า หรือบทบาทอีกฟากตรงข้ามสำหรับเธอก็คือแม่ บนชั้นสองของบ้าน บ้านที่ว่า หมายถึง บ้านที่ถูกแบ่งย่อยออกเป็นสองซีกราวบ้านนกครึ่งรัง จำแนกได้สองชั้น มีส่วนของชั้นบนและชั้นล่าง มากไปกว่านั้น สัดส่วนที่เธอและแม่อาศัยไม่ใช...

แม่ถามผมว่าต้องชาร์จขาเทียมตรงไหน แต่จะเรียกให้ถูก มันไม่ใช่แม่ผมหรอก ก็แค่ชื่อและใบหน้าเหมือนแค่นั้นเอง ริ้วความชราที่ไม่สามารถหลงเหลือคืนเงาวาววิบของผิวเนื้อปรากฏสู่สายตา ช่วงชิงอารมณ์สำราญที่กำลังแผ่กระจายคลื่นเสียงผ่านเอียร์บัดในหูไปจนหมดสิ้น...

“เห็นโลกในเม็ดทราย เห็นสวรรค์ในดอกไม้ป่า โอบอุ้มความกว้างไกลไร้ขอบเขตไว้ในฝ่ามือ และความเป็นนิรันดร์ไว้ในหนึ่งชั่วโมง วิลเลียม เบลค” ฉัน หนู กระผม ข้าพเจ้า เรา พวกเรา ข้า ตัว สิ่งนี้ การไม่รับรู้ถึงรูปลักษณ์ของตัวเองจะกล้าแทนตนว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งได้อย่างไร สิ่งเดียวที่รับรู้คือไออุ่นและ...

มันเป็นสีดำเหมือนอย่างเคย สีดำแบบที่ผมชอบ สีดำที่กลืนกินทุกอย่างเข้าไปในรูกว้างลึกกลวง สีดำที่เคลือบเม็ดสีอย่างอื่นจมลงไปในเนื้อผ้า มืดมิดและเคว้งคว้างเหมือนป่ารกท้ายหมู่บ้านที่ผมและเพื่อนกลับเข้าไปขุดคุ้ยถึงเรื่องในอดีตของตัวเองอย่างเอาแต่ใจจนหลงลืมอาหารมื้อค่ำและเวลากลับบ้าน “ไปอีกไหม” ...

“บ้าฉิบ! อย่าทำให้มันแตกสิวะ” สิ้นคำปรารภ เขาใช้เล็บจิกชอนบนเส้นผมเปียกเรียบติดกับใบหน้าของฉัน สีหน้าแหยเกคล้ายรังเกียจแทบปิดไม่มิดฉายแววไม่สบอารมณ์ ราวถึงเวลาทำความสะอาดตะไคร่เขียวบนผิวซีเมนต์ที่อับและเปียก แขนยาว ๆ นี่กำลังยกฉันใส่ลงไปในโหลขนาดใหญ่ที่กว้างลึกพอดีกับขนาดหัวของคนคนหนึ่งจะปักหลักล...

ตัวที่ตื่นกลางแสงอัสดงอับปางหลังผืนผ้าสีคราม ตัวที่ใบหูแคบสั้น ตัวที่ดวงตาภายในแตกระแหง จนแขนงใยฝอยของเม็ดเลือดกระจายทั่วเปลือกกลมโตและกว้าง ตัวที่อวลด้วยกลิ่นเถ้ามลทิน ตัวที่ลมหายใจเล็ดลอดผ่านท่อลมหายใจยาวเท่าหลืบข้อนิ้ว ตัวที่อาศัยคลื่นความถี่จำแนกศัตรู หากเสียงแหลมสูงหรือทุ้มกังวานตวาดวาจา มันจะอ...

ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบสีแดงเฉดไหนของเธอเป็นพิเศษนอกเหนือจากลิปสติกเฉดเชอร์รีที่เคลือบติดบนริมฝีปากของเธอในชีวิตประจำวัน บางทีก็เป็นแดงไวน์ ที่เธอบรรจงทามันอย่างดีในวันสำคัญเมื่อคืนวาน หรือเป็นสีโกเมนที่เธอเคยถามเมื่อเดือนก่อน ว่ามันเข้ากับเธอไหม บางครั้งก็เป็นแดงเรื่อกุหลาบ แต่เพียงครึ่งวันก็ซีดจาง เพ...

“อ้าว ไม่เห็นนี่” ปลายนิ้วครึ่งค่อนข้อจมหวืด ผ่านพวงแก้ม สันกรามใบหู ทะลุไปถึงกะโหลกศีรษะ ก่อนผลุบโผล่นิ้วทั้งห้าออกมาจากท้ายทอย เหยียดแรงต้านหนืดเหนือจุดโน้มถ่วงลอยเคว้ง ค้างนิ่ง เวิ้งว้าง เหมือนอย่างที่เคยพยายามจะประคองชายท่าทางเมาปลิ้นบนรถไฟฟ้าใต้ดิน หลังเพิ่งรู้ตัวว่าร่างโปร่งแสงประหลาดตาน...

หน้าที่เพียงบดบังทัศนียภาพอันชัดแจ้งให้พร่าเลือนทว่าไม่หายไปไหน นอกเหนือจากความว่างเปล่านั้นจะเป็นสิ่งสมมติ เมื่อคิดว่าทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราผมคิดว่ามันคงเกิดขึ้นเป็นอย่างแรกหลังเหตุแห่งแสงสว่างจากปลายอุโมงค์หรือไอแดดอ้อยอิ่งเหนือขอบบ่อน้ำบาดาลจะส่องถึง ที่ซึ่งสิ่งลึกสุดเหลือประมาณอย่างความ...

การที่ผมรู้ว่าตัวเองชอบหรือไม่ชอบอะไรได้ ก็คงเป็นตอนที่จังหวะชีวิตกำลังต่อล้อต่อเถียงกันในหัวถึงเรื่องให้ต้องประมวลชั่งน้ำหนักบนฐานเดียวกัน ยกตัวอย่างง่าย ๆ ผมรู้ว่าตัวเองสันทัดอาหารชนิดไหนและกลายเป็นคนไม่ชอบอาหารสุขภาพไปโดยปริยาย เพราะอาหารจานด่วนมีรสกลมกล่อมกว่า เมื่อโตพอจะมีสิทธิ์เลือกในสิ่งที่...